اختالط ژنتیکی بین شترهای دوکوهانه و تککوهانه ایرانی

شتر دوکوهانه به عنوان یکی از مهمترین گونه های بومی ایران، بدلیل کاهش جمعیت و همچنین اختالط ژنتیکی با شترهای تککوهانه، در خطر انقراض قرار گرفته است. هدف از انجام مطالعه کنونی، بررسی سطح اختالط ژنتیکی و شناسایی نواحی ژنومی متاثر از این پدیده با استفاده از داده های توالی یابی کل ژنوم بود. در این مطالعه از تعداد ۲۹ نمونه شتر برای بررسی اختالط ژنتیکی بین شترهای تک و دوکوهانه ایرانی و غیر ایرانی استفاده شد که منجر به شناسایی اختالط ژنتیکی بین شترهای تک و دوکوهانه ایرانی گشت. نتایج به دست آمده منجر به شناسایی نواحی ژنومی حامل ژن های مهمی مانند SLC۲A۹ و HIPK۴ شد. ژن SLC۲A۹ به عنوان یک ژن تنظیم کننده فشار اسمزی (کمک به حفظ تعادل آب و الکترولیت ها)، برای کمک به بقا در بیابان به طور مثبت دچار انتخاب طبیعی شده است. ژن HIPK۴ نیز در شکل گیری طبیعی سراسپرم دخیل بوده و اختلال در عملکرد آن، منجر به تولید اسپرم هایی می شود که توان کمتری برای اتصال به سلول تخمک را دارند. به نظر می رسد، عدم قطع جریان ژنی کنترل نشده به جمعیت شترهای دوکوهانه ایرانی می تواند آثار مخرب جبران ناپذیری را بر مخزن ژنی این گونه ارزشمند بگذارد. لذا کنترل این روند به همراه طراحی و اجرای برنامه های حفاظتی مبتنی بر شناسایی شترهای دوکوهانه اصیل، می تواند گامی مهم در جهت حفظ شترهای دوکوهانه ایرانی باشد.

کلیدواژه ها:

اختالط ژنتیکی ، باروری ، تنوع ژنتیکی ، شتر دوکوهانه