الگویی برای حکمروایی محیط زیستی تاب آوری شهری

این مقاله به تحلیل مفهوم حکمروایی محیط زیستی و تاب آوری شهری پرداخته و ارزش آنها را در کاهشچالش های محیط زیستی و ارتقاء پایداری شهری در ایران مورد بررسی قرار میدهد. در ابتدا به چارچوبنظری و مدل های اثرگذار برنامه ریزی با هدف توسعه شهرهای تاب آور پرداخته شده است. سپس کلانچالش های محیط زیستی مانند اثر تغییر اقلیم بر توسعه شهری، آلودگی های محیطی، تخریب زیستگاه هایطبیعی، بررسی کلی شده و راهکارهایی برای مواجهه و مقابله با این چالش ها ارائه می گردد. راهکارهاییمانند افزایش آگاهی مسئولان، تقویت چارچوب مقرراتی و چابکی ساختار سازمانی در زمینهشاخص های حکمروایی خوب همچون شفافیت، پاسخگویی و مشارکت، تقویت همکاری های بین المللیو استفاده از تجربیات و دانش آنها در زمینه مدیریت تاب آوری شهری، بهره گیری از فناوری های نوین ودیجیتال مانند سیستم های نظارت دیجیتالی و ابزارهای مدیریت هوشمند در جهت تغییرات محیط زیستیبا استفاده از حسگرهای هوشمند جهت پیشبینی و کنترل بحران، و در نهایت، به روزرسانی و تجمیعمجموعه قوانین کشور در جهت کاهش تعداد قوانین ولی رسیدن به قوانین الزامی روز همچون قانون تضادمنافع، منجر به ایجاد شهرهای تاب آور و حکمروایی محیط زیستی پایدار می شود.

کلیدواژه ها:

شهر هوشمند ، هوشمندسازی ، قانون تضاد منافع ، حکمروایی خوب