تبیین رویکرد و فرایند هم آفرینی در صنایع دستی بومی

صنایع دستی بومی در شرایط کنونی نیاز به مطالعات عمیق از منظر روش ها و فرایند تولید دارد. در دنیای مدرن، هم آفرینی به عنوان الگویی علمی و نتیجه بخش در بسیاری از فعالیت های مشارکتی بین متخصصان مختلف مورداستفاده قرار می گیرد. به نظر می رسد این روش برای احیاء، حفظ و توسعه یک هنر-صنعت محلی نیز مفید واقع شود. بر این اساس، پژوهش حاضر درصدد است فرایند هم آفرینی در صنایع دستی را با تاکید بر الگوی پیشنهادی سندرز و استپرز مورد بررسی قرار دهد. به بیانی دیگر، پژوهش حاضر مراحل و چگونگی مشارکت طراحان و صنعتگران صنایع دستی را برمبنای الگوی هم آفرینی تشریح خواهد کرد. مطالعه حاضر از نوع کیفی و برمبنای روش پدیدارشناسی توصیفی انجام شده است. داده ها نیز به روش کتابخانه ای و از منابع اینترنتی گردآوری شده اند. نتایج این پژوهش نشان می دهد که هم آفرینی در گام اول به عنوان یک ظرفیت برای ایجاد و انتقال دانش در حوزه صنایع دستی، بین افراد و سایر صنایع عمل می کند. یادگیری تجربی و دانشی که از طریق این نوع همکاری به دست میآید، عنصر مهمی در توسعه حرفهای فعالین این حوزه است. هم چنین نتایج بیانگر آن است که طراحان این حوزه می توانند به عنوان رابطان تغییر عمل کرده و از نظر فنی، اقتصادی و اجتماعی موثر واقع شوند؛ از طرفی صنعتگران نیز دانش تجربی و ضمنی خود را از این مسیر انتقال و گسترش خواهند داد. درنهایت، هم آفرینی می تواند به عنوان رویکردی الهام بخش برای توسعه صنایع دستی بومی بسیاری از مناطق ایران، مورداستفاده صنعتگران و طراحان این حوزه قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

هم آفرینی ، صنایع دستی ، طراح ، صنعتگر ، توسعه