تبیین تعهد سازمانی اعضای هیئت علمی در دوران دورکاری ناشی از کرونا ویروس: یک مطالعه کیفی

مقدمه: شرایط همه گیری کرونا ویروس تاثیر غیرقابل انکاری در فرآیند شغلی کارمندان و بخصوص اعضای هئیت علمی داشته و نحوه تدریس و فعالیت آنها را تحت تاثیر قرار داده است. دورکاری شکلی از تغییر رویه در انجام کارها است که اثرات بالقوه و جدی بر عملکرد سازمان دارد لذا مطالعه حاضر با هدف تبیین تعهد سازمانی اعضای هیئت علمی در دوران دورکاری ناشی از کرونا ویروس انجام شد.روش کار: مطالعه کیفی حاضر به روش تحلیل محتوی قراردادی در سال ۱۴۰۱ در یکی از دانشگاه های علوم پزشکی انجام شد. ۱۵ نفر از اعضای هیئت علمی که در دوران کووید-۱۹ تجربه دورکاری را داشتند به روش هدفمند انتخاب و داده ها با استفاده از مصاحبه های نیمه ساختارمند عمیق انفرادی و گروهی جمع آوری و با استفاده از رویکرد گرانهیم و لاندمن مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت.نتایج: مصاحبه با مشارکت کنندگان در طی یک دوره ۴ ماهه انجام شد. ۱۵ مصاحبه به صورت رودررو انجام شد. میانگین طول مدت مصاحبه ۳۰ دقیقه بود. مصاحبه ها تا اشباع داده ها و هنگامی که هیچ تم یا طبقه جدیدی به دست نیامد، ادامه یافت. یافته ها شامل یک تم (حضور مداوم و اثربخش)، پنج طبقه (تعهد حرفه ای استاد، وظیفه شناسی نهادینه شده، سودمندی در دورکاری، پایش و نظارت مداوم و شرایط و جو محیط کار) بود.نتیجه گیری: افزایش تعهد سازمانی اعضای هئیت علمی و وظیفه شناسی آنها به علت احساس رضایت شغلی و سودمندی در دورکاری و نیز فضای حاکم بر سازمان شکل می گیرد و در نتیجه این موارد باعث بهبود فعالیت اعضا می شود.

کلیدواژه ها:

دورکاری ، تعهدسازمانی ، عضو هئیت علمی