بررسی تطبیقی آرمان گرایی در شعر عبدالوهاب البیاتی و سهراب سپهری (اشعار و مصادیق منتخب آرمانگرایانه)

آرمان گرایی یا اوتوپیسم به معنای ایده آلی گرایی است که در آن یک فرد یا جامعه به دنبال دستیابی به شرایط یا نظامی آرمانی و بی نقص می باشد. این مفهومی است که در طول تاریخ به صورت های مختلفی مطرح شده و بسیاری از فیلسوفان، نویسندگان، ادیبان و حتی سیاست مداران در خصوص آن نظرات خود را بیان کرده اند. آرمان گرایی یکی از مفاهیم اساسی در شعر معاصر فارسی و عربی است که شاعران مختلف آن را به طرق گوناگون در آثار خود مطرح کرده اند. در این بررسی تطبیقی، به تحلیل اشعار عبدالوهاب بیاتی و سهراب سپهری با رویکردهای متفاوت به مفهوم آرمان گرایی پرداخته شده است. اگرچه هر دو شاعر به نوعی به تحقق جهانی بهتر و آرمانی امید دارند، اما مسیرهای مختلفی برای رسیدن به این آرمان ها در آثارشان قابل مشاهده است. این پژوهش به روش کتابخانه ای و با شیوه توصیفی-تحلیلی انجام شده است و نشان می دهد؛ سپهری با لحنی ساده و آرام به بررسی رابطه انسان با طبیعت و جستجوی معنویت در زندگی می پردازد. در اشعار او، آرمانگرایی به شکل دستیابی به هماهنگی کامل با طبیعت و کشف زیبایی های زندگی معنوی و ساده یافت می شود. از سوی دیگر، البیاتی با زبانی پرتلاطم تر به این مضامین پرداخته است. مهمترین مصادیق آرمانگرایانه مورد بررسی در این پژوهش براساس محتوای اشعار دو شاعر مذکور شامل؛ وفاداری به هستی و موجودات آن، آزادی و رهایی ذهنی(تاکید بر آزادی روح و افکار) در راستای آرمانگرایی، تاثیر از مکاتب عرفانی و تقابل با روزمره گی در جهت تقویت تفکر آرمانگرا، انسان دوستی و همدلی مهربانانه در راستای ترویج امید به پدیدآوری جهانی آرمانی، درک عشق الهی عامل ارزش دار بودن آرمان خواهی در جهان زندگان است که تبیین و تحلیل شده اند.

کلیدواژه ها:

آرمانگرایی ، عبد الوهاب بیاتی ، سهراب سپهری ، مصادیق آرمانگرایانه