تحلیل تطبیقی روش های تخصیص ترافیک قطعی و تصادفی در برآورد حجم تردد مطالعه موردی شهر قزوین

از آنجا که نتایج مدل تخصیص ترافیک، خروجی اصلی مطالعات برنامه ریزی حمل ونقل و پایه ی اصلی تصمیم گیری برای توسعه های آتی محسوب می شود، دقت برآورد این مدل ها اهمیت ویژه ای دارد. ولی مقایسه ی این مدل ها و روش های حل آنها در برآورد احجام واقعی و مشخصات کلی عملکرد شبکه معابر کمتر مورد توجه قرار گرفته است. هدف اصلی مقاله ی حاضر تحلیل تطبیقی و کمی نتایج روش های مختلف تخصیص ترافیک در برآورد و بازسازی احجام مشاهده شده است. فرآیند تخصیص از ساده ترین روش ها شامل همه یا هیچ شروع شده، با ارائه ی اصول، قوانین و فرض های مکمل نظیر واردراپ توسعه یافته و با ورود مفاهیمی نظیر منطق فازی تکامل پیدا کرده است. در این پژوهش روش های تخصیص متنوعی نظیر همه یا هیچ، جزئی، تخصیص تصادفی، تعادل کاربر، تعادل تصادفی کاربر و بهینگی سیستم مورد بررسی قرار گرفته اند. نتایج اجرای این روش ها در مورد شبکه معابر شهر قزوین (به عنوان نمونه موردی) نشان می دهد که انواع روش های تعادلی در برآورد شاخص های کلان شبکه و همچنین دقت تخمین حجم تردد در کمان ها، علی رغم فرض های متنوع، تفاوت معنی داری ندارند (ضریب خوبی برازش مشاهده و برآورد حدود ۸۸/۰). ولی روش های ساده که رابطه ای بین حجم و زمان سفر در نظر نمی گیرند، به صورت محسوس نتایج متفاوتی نسبت به روش های تعادلی ارائه می کنند (ضریب خوبی برازش حدود ۷۰/۰). با توجه به توزیع احتمال خطای برآورد حجم که دارای میانگین و انحراف معیار قابل توجهی است (حدود ۲۰ درصد)، باید در کاربرد نتایج روش های تخصیص دقت شود.

کلیدواژه ها:

Deterministic Traffic Assignment Methods ، Stochastic Traffic Assignment Methods ، Route Choice ، Discrete Choice ، Logit Model ، تخصیص ترافیک قطعی ، تخصیص ترافیک تصادفی ، انتخاب مسیر ، مدل انتخاب گسسته ، مدل لوجیت