بررسی تاثیر شاخص های بایوفیلیک و زمینه گرایی در معماری با رویکرد آسایش حرارتی

در دنیای امروز، با توجه به چالش های زیست محیطی و نیاز به طراحی پایدار، اهمیت آسایش حرارتی در فضاهای زندگی بیش از پیش احساس می شود. بایوفیلیک به عنوان رویکردی برای ادغام عناصر طبیعی در طراحی و زمینه گرایی به عنوان رویکردی برای توجه به بستر فرهنگی و اقلیمی ، می توانند به بهبود شرایط آسایش و کیفیت زندگی انسانها کمک کنند و موجب ارتقاء طراحی پایدار و پاسخگویی به نیازهای انسانها است . در همین راستا پژوهش حاضر با روش توصیفی -تحلیلی و با استفاده از منابع کتابخانه ای به انجام رسیده است . نتایج نشان می دهد استفاده از عناصر طبیعی در طراحی فضاها، مانند نور طبیعی ، گیاهان داخلی ، و چشم اندازهای طبیعی ، به افزایش احساس آرامش و رضایت کاربران منجر می شود. فضاهای طراحی شده با رویکرد بایوفیلیک ، به ویژه در مناطق شهری ، می توانند به کاهش استرس و بهبود سلامت روان کمک کنند. همچنین ، این فضاها با بهینه سازی شرایط آسایش حرارتی ، موجب کاهش نیاز به سیستم های گرمایشی و سرمایشی می شوند، که خود منجر به کاهش مصرف انرژی و هزینه های عملیاتی می گردد. ترکیب بایوفیلیک و زمینه گرایی می تواند به طراحی فضاها با توجه به ویژگی های تاریخی ، فرهنگی و اقلیمی می تواند به افزایش کارایی ساختمان منجر شود. ساختمانهایی که به خوبی با بافت فرهنگی و تاریخی منطقه هماهنگ هستند، نه تنها از لحاظ زیبایی شناختی جذابتر به نظر می رسند، بلکه به افزایش حس تعلق و هویت در ساکنان کمک می کنند . این رویکرد به بهینه سازی مصرف انرژی نیز کمک می کند، زیرا طراحی های متناسب با اقلیم می توانند از منابع طبیعی مانند باد و نور خورشید به طور موثرتری بهره ببرند.

کلیدواژه ها:

بایوفیلیک ، معماری زمینه گرا ، آسایش حرارتی ، انرژی ، طبیعت