ضرورت بهسازی و نوسازی بافت های فرسوده شهری با شناسایی و رتبه بندی قطعات فرسوده شهری با توجه به شاخص ناپایداری بنا در محیط GIS (مطالعه موردی: شهرک بزین منطقه ۱۰ شهرداری شیراز)

یکی از ابزار دستیابی به کیفیت بالای زندگی شهری، در راستای نزدیک شدن به پایداری اجتماعی، نوسازی شهری است. شناسایی و رتبه بندی قطعات فرسوده شهری، به عنوان گام اول نوسازی، یک ابزار مهم برای مدیریت شهری جهت برنامه ریزی منابع و سرمایه گذاری در نوسازی شهری است. هدف از این پژوهش، مطالعه ی نمونه ای، ناپایداری ساختمانی در سطح خرد شهری (محله یا شهرک) و تاثیر و رابطه آن بر بافت فرسوده، چرخه بهسازی و نوسازی و زیست پذیری شهری است. به منظور پیشگیری از عواقب نامطلوب و گاه غیر قابل جبران بافت های فرسوده شهری، مداخله صحیح در بافت های فرسوده شهری و نوسازی آن ها ضروری است. این پژوهش از نوع هدف تحقیق، کاربردی توسعه ای و روش آن توصیفی تحلیلی است و در روند تحلیل ها از فرآیند تحلیل فضایی استفاده شده است و تلاش می گردد با استفاده از شاخص ناپایداری ابنیه ساختمان به بافت های فرسوده شناسایی و برنامه های راهبردی برای بالا بردن کیفیت زندگی پشنهاد نمود. از نرم افزاری Excel، Arc GIS و Google earth در این پژوهش استفاده شده است. ۲۴۴۲ قطعه در در این شهرک شناسایی و اطلاعات آنها جمع آوری و ثبت گردید. نقشه پهنه بندی واحد های ساختمانی بر اساس ناپایداری بنا در ساختمان های موجود نشانگر آن است که ۵۲% از مقاومت خوب،۲۷ % مقاومت متوسط و ۲۱% مقاومت ضعیف دارند. نتایج نشان می دهد که بیشتر بافت شهرک، دارای مقاومت خوب و متوسط می باشند و شهرک فرسوده ای نیست ولی گستردگی بافت ضعیف می بایست مورد توجه قرار بگیرد. از دیگر نتایج این تحقیق می توان موارد زیر را اشاره کرد که مطالعه بافت فرسوده در سطح خردتر از منطقه شهری( شهرک ) مورد توجه قرار بگیرد و اطلاعات همیشه و مداوم بروزرسانی گردد. GIS ابزاری است که هر دو قابلیت ذکر شده را دارد و می تواند به متخصصان شهری در این زمینه کمک نماید.

کلیدواژه ها:

GIS ، ناپایداری بنا ، بافت فرسوده ، زیست پذیری شهری ، بافت ناکارآمد شهری