تبیین زیست‎ پذیری شهر اصفهان بر مبنای واکاوی گفتمان شهر زندگی

مطالعه حاضر با هدف تبیین زیست‎ پذیری شهر اصفهان بر مبنای واکاوی گفتمان شهر زندگی با استفاده از رویکرد ترکیبی به انجام رسیده است. روش مرحله کیفی پژوهش، تحلیل علی لایه‎ بندی‎ شده و روش مرحله کمی، پیمایش است. یافته‎ های پژوهش در مرحله کیفی بیانگر این است که شهر اصفهان در وضعیت موجود و در فهمی گفتمان محور دارای مسائلی است که در چهار لایه سلسه مراتبی و علی شامل لایه مسائل آشکار (زیست‎ پذیری پایین)، لایه علل سیستمی (واگرایی سیستمی و گسست اجتماعی)، لایه جهان‎ بینی و گفتمان (اختلال گفتمانی) و در لایه استعاره‎ ها و اسطوره‎ ها (شهرداری غیرقابل اعتماد، شهر بی‎ مبالات و شهروندان به مثابه کاشی‎ های شکسته) مفصل‎ بندی شده است. در مرحله کمی پژوهش نیز یافته‎ ها تا حد زیادی موید یافته‎ های مرحله کیفی بوده است؛ به عبارت دیگر، ارزیابی شهروندان دلالت دارد بر: زیست‎ پذیری شهری پایین، واگرایی سیستمی در حد متوسط، وجود گسست اجتماعی، اختلال گفتمانی، اعتماد کم به شهرداری، شهر به نسبت بی‎ مبالات و احساس تعلق به نسبت مطلوب به شهر. همچنین نتایج مرحله کمی بیانگر این است که اثر متغیرهای شهر بی‎ مبالات، اختلال گفتمانی و واگرایی سیستمی بر زیست‎ پذیری شهری معنادار هستند.

کلیدواژه ها:

زیست‎ پذیری ، گفتمان ، شهر زندگی ، روش ترکیبی ، اصفهان