مبانی پایداری در معماری ایران (تعیین درصد بازشوها در اقلیم گرم و خشک)

یکی از نکات قابل توجه قرن حاضر در خصوص صرفه جویی در مصرف انرژی، ارائه راهکارهای جدید برای تأمین زندگی مطلوب، بدون به خطر انداختن منابع نسل آینده و تأثیر آن بر اکوسیستم های گیاهی و جانوری است. استفاده از روش های نوین در حفاظت از انرژیهای تجدید ناپذیر، کاهش استفاده از منابع زمین و تقلیل تأثیر مخرب ساختمانها بر محیط زیست، از جمله مواردی است که در معماری پایدار باید به آن توجه ویژه ای مبذول داشت تا با خلق فضاهای همساز با اقلیم، شرایطی برای ایجاد یک زندگی مطلوب برای نسل حال و آینده به وجود آورد. ایجاد شرایط آسایش محیطی با استفاده از عامل تهویه طبیعی یکی از کاراترین و موفق ترین شیوه های برخورد با مسئله کیفیت هوا و دمای فضاهای داخلی است. از این رو نگاه به معامری بومی ایران .مطالعه و یادگیری روش هایی که در گذشته مورد استفاده بوده، لازم و مثمر ثمر خواهد بود. معماری سنتی ایران به کمک استفاده از منابع طبیعی انرژی مانند باد و نور خورشید، به صورت ارزان و ساده توانسته شرایط آسایش را برای زندگی بشر فراهم کند. وجود حیاط مرکزی در اقلیم گرم و خشک و به تناسب آن پنجره هایی که به این حیاط مشرف می گشته امکان تهویه طبیعی و تأمین نور کافی را فراهم می نموده و هم اکنون با بررسی تناسبات فضای پر و خالی در نمای حیاط مرکزی ساختمان های ساخته شده در گذشته، می توان به رمز و راز استفاده از این بازشوها به منظور تأمین آسایش ساکنین پی برد که با بررسی موردی متون گذشته و ساختمان های به جای مانده از آن دوران در اقلیم گرم و خشک، می توان به این مهم دست یافت.