ضرورت تجدیدنظر در منابع انرژی و جایگزینی منابع انرژیهای نو در معماری

مقاله حاضر درصدد بررسی ضرورت تجدیدنظر در منابع انرژی و جایگزینی انرژیهای نو در معماری و استفاده از آنها در معماری به منظور دستیابی به پایداری، کاهش آلودگیهای زیست محیطی و بهینه سازی مصرف انرژی می باشد. افزایش روزافزون جمعیت جهان و استفاده گسترده از منابع انرژی فسیلی ضمن ایجاد مواد آلاینده هوا و مشکلات زیست محیطی بی شمار، کاهش سریع این منابع را منجر گردیده است، این امر اندشمندان را بدان واداشته تا حد امکان، وابستگی بخش خانگی و تجاری را به مصرف انرژی کاهش دهند. لذا گرایش به استفاده از منابع انرژی تجدیدپذیر به دلایلی همچون قیمت کمتر، در دسترس بودن و آلودگی کمتر، مورد توجه ویژه می باشد. ایران با داشتن منابع بسیار غنی در زمینه های انرژی های تجدیدپذیر، مستعد بکارگیری بهینه اینگونه انرژیها بوده و در برنامه ریزیها و سیاست گذاریهای انرژی کشور، بایستی جایگاه ویژه ای را برای آن اختصاص داد. نتایج حاصل از پژوهش، بیانگر آن است که با سود جستن از انرژیهای طبیعی، پاک و ساخت و ساز هماهنگ با طبیعت و بهره گیری صحیح از منابع و عوامل اقلیمی می توان وابستگی بخش خانگی و تجاری را به مصرف انرژی کاهش داده و از آلودگی محیط زیست جلوگیری کرد. بنابراین در کلیه ی مراحل شکل گیری یک ساختمان باید مسئله ی صرفه جویی انرژی و بهینه سازی آن و همچنین استفاده از انرژیهای پاک نظیر انرژی خورشیدی، باد، آب، بیوماس و ... را چه در طراحی، چه در ساخت و چه در نگهداری مورد توجه قرار داد، زیرا تنها در این صورت است که می توان ساختمانهایی با کیفیت بالا و کم مصرف از نظر انرژی داشت که علاوه بر ا ینجاد آسایش فیزیولوژیکی برای انسان، موجبات آسای روانی او را نیز فراهم سازد. در این مقاله ابتدا مقایسه ای بین منابع انرژی تجدیدپذیر و تجدیدناپذیر صورت گرفته و مزایا و مشکلات آنها بررسی گردیده است. آنگاه منابع انرژی تجدیدپذیر (انرژی خورشیدی، باد، انرژی آب)، خصوصیات و ویژگیهای آنها بحث گردیده، سپس به بررسی کاربرد انرژیهای تجدیدپذیر در معماری پرداخته است.