تحلیل چگونگی بهره گیری از معماری پایدار در معماری سنتی ایران

آغاز هزاره سوم و ایجاد تحول و توسعه تمدن بشری در جهان امروز، پیامدهای مثبت بسیاری بهمراه داشته که مانع از توجه به وجود انواع زندگی بومی و سنتی شده است. ویژگیهای اقلیمی، پشینیان ما را در انتخاب چگونگی برخورد با مشکلات خاص هر سرزمین، با استفاده از عناصر همان سرزمین، و ساخت ابزار و شیوه متناسب با نیازهای خود در تأثیر متقابل با طبیعیت و اقلیم، بارور و مجرب گردانید که حاصل برخورد آنها با هنجارها و ناهنجاریهای اقلیمی و در نحوه استفاده از محیط و طبیعت، تدابیر هوشمندانه ای است که در بافتها و بناهای سنتی ایران به وفور یافت می شود و توجه به ویزگی های اقلیمی نقش کلیدی در تکوین مفهوم و ماهیت پایداری امروزی را ایفا کرده است. اهداف اصلی معماری پایدار و به تبع آن توسعه پایدار، تأمین نیازهای اساسی بشر، بهبود سطح کیفی زندگی برای همه، حفظ و اداره بهتر اکوسیستم ها و منابع طبیعی انرژی و دستیابی به آینده ای سالمتر است. پرداختن به نکته های معماری پایدار، بدون شناختن نکته های معاری گذشتگان کامل نیست. از آنجا که معامری سنتی ایران، آسایش فضای داخلی را بدون استفاده از دستگاههای انرژی بر و آلوده کننده منبع الهام ساخت و سازهای نوین مسکونی معاصر گردد. آنچه این مقاله قصد پرداختن بدان را دارد، بررسی این الگوهای ارزشمند در معامری سنتی ایران می باشد که در این رابطه چند نمونه از تجارب طراحی پایدار در معماری گذشته معفی و تحلیل شده است.