بررسی تطبیقی ضوابط ملاک عمل در زمینه معماری و شهرسازی (مقررات ملی ساختمان و ضوابط طرح تفضیلی) با راهکارهای بومی معماری و شهرسازی پایدار در اصفهان

توسعه پایدار فرآیندی است که طی آن مردم یک کشور ضمن برآورده کردن نیازهای خود، منابعی که به نسلهای آینده تعلق دارد را به مخاطره نمی اندازند. بنابراین توسعه را زمانی پایدار می نامیم که مخرب نباشد و اماکن حفظ منابع، اعم از آب، خاک، منابع ژنتیکی، گیاهی و جانوری را برای آیندگان فراهم آورد. موضوع اقلیم در بحث توسعه پایدار، از مباحث اساسی و تعیین کننده می باشد. چرا که موضوع توسعه پایدار، صرفه جویی در مصرف انرژی، خصوصاً انرژی های فسیلی و تجدیدناپذیر بوده و آشکار است که طراحی اقلیمی بناها و کالبد شهرها، نقش بسزا و تعیین کننده ای در کا هش مصرف سوخت و در نتیجه حفظ آن برای نسل های آینده خ واهد داشت. تجربیات معماری سنتی ایران حاکی از موفقیت عمده بناها در سازگاری با شرایط بومی و محیطی و بهینه سازی ساخت و مصرف انرژی است. اما معمار امروز ما انیگونه نیست از طرفی آنچه که ملاک و معیار چگونگی ساخت و ساز شهرهاست مقررات ملی ساختمان و ضوابط طرحهای جامع و تفصیلی است. در همین راستا مقاله حاضر ضمن بررسی کلیتی از مفهوم توسعه پایدار، به بررسی ویژگیهای اقلیمی و نیز فضاها و راهکارهای پایدار بکار رفته در معماری و شهرسازی اصفهان پرداخته و نهایتاً مقایسه ای تطبیقی بین این اصول سنتی و معیارهای ذکر شده در مقررات ملی ساختمان و نیز طرح تفصیلی جدید اصفهان انجام خواهد داد با این ه دف که میزان توجه قوانین و مقررات را به ضوابط اقلیمی و راهکارهای پایداری بسنجد.