واکاوی نظام استقرار و فرم معماری و شهرسازی در بافت قدیم و تأثیر آن در توسعه پایدار شهری (نمونه موردی: شهر دزفول)

نظریه ی توسعه پایدار و در پی آن معماری پایدار از بحث برانگیزترین موضوعات معماری معاصر است. هر ساختمان باید بتواند با محیط طبیعی که در آن واقع شده رابطه برقرار کند، آنچه چالش محصوب می شود نوع و چگونگی این رابطه است. در این مقاله سعی شده است با روش تحلیلی و با استفاده از مطالعات کتابخانه ای و نمونه موردی شهر دزفول، با تکیه بر ادبیات موضوع به بیان مطلب پرداخته شود. در جهت ایجاد محیط پایدار و توسعه پایدار مناسب زندگی انسان، مسائل متعددی مطرح می گردد، در این میان مصرف بالای انرژی در مجموعه های ساختمانی برای سرمایش و گرمایش و نگهداری کالا و ...، ضرورت بازنگری در شیوه های طراحی، اجرا و برنامه ریزی فضاها و فرم های معماری را می طلبد. شوادان و قنات و گودال باعچه نمونه موردی خوبی در شهرهای قدیم می باشند که در سرمایش، گرمایش، حفاظت و نگهداری مواد غذایی در شهرهای ایرانی کاربرد داشته اند. در این پژوهش به معرفی و شناخت ارزش ها و کیفیت های کالبدی به کار رفته در معماری بومی شهر دزفول، با هدف کاربرد این راهکارهای اقلیمی- کالبدی، به منظور طراحی پایدار پرداخته می شود. در واقع معماری بومی دزفول در سازگاری با اقلیم سخت آن منطقه به راهکارهای بسیار مناسبی رسیده است که شناخت آنها راهگشای رسیدن به الگوهای مناسب توسعه پایدار در فضاهای معماری جدید است.