معماری ، پایداری و دگر هیچ...

توسعه پایدار مفهومی فراتر از حفظ محیط زیست دارد و هدف آن توسعه جوامع الاطراف و استفاده بهینه از کلیه منابعبا حقوق نسل های آینده می باشد. کمیسیون جهانی توسعه و محیط، در سال 1987 توسعه پایدار را توسعه ای تعریفمی کند که جوابگوی نیازهای امروز بوده و تهدیدی برای نسل آینده جهت رسیدن به نیازهایش ایجاد ننماید. کلمهتوسعه در این تعریف بر دو جنبه مهم دلالت دارد: الف) توسعه، محدود به نظامها و فضاهای خاصی نمی شود، بلکه بهکل جهان و هرکه و هرچه در آن است، قابل اطلاق می باشد. ب) تداوم و پیشرفت، که هدف اصلی توسعه می باشد.این تعریف بر پایه دو مفهوم اولیه استوار است که در برگیرنده شرایطی برای ابقاء یک الگوی قابل قبول برای زندگیتمام مردم باشد. بر این اساس ساخت و ساز پایدار اینگونه تعبیر می شود، خلق یک محیط سالم بر پایه بهره وری ازمنابع و اصول اکولوژیکی. هدف ساختمان های پایدار این است که تأثیرشان را بر محیط زیست کم کنند. برای رسیدنبه معماری پایدار باید مصرف منابع غیر قابل تجدید را کاهش داده و به غنی سازی محیط طبیعی خود همت کنیم.معماری زمانی به پایداری نزدیک می گردد که در زمینه ی استفاده از منابع تجدید شونده ی انرژی، دوری از آلودگیها و هماهنگی با محیط، در یک سیستم مدیریت منظم و هماهنگ به کارآیی بالا دست بیابد. معماری باید همانند یکدرخت انار مانند ماشینی در طبیعت و همسو با آن و در جهت تقویت آن ساخته شود. ما سعی داریم در این مقاله بهبررسی مفهوم و ارزش پایداری در معماری گذشته بپردازیم که توسعه پایدار در معماری به یکی از مباحث بسیار مهمدر طراحی معماری تبدیل شده است. در این جهت حفظ منابع انرژی، جلوگیری از آلوده کردن زمین و محیط زیست،کاهش میزان مصرف انرژیهای فسیلی و هم زیستی با شرایط طبیعی و اقلیمی مبدل به یکی از مهمترین تدابیر درمعماری و شهرسازی شده و معماران و شهرسازان را ملزم به رعایت اصول و قواعد خاصی در زمینه ساخت و ساز میکند. افزایش مداوم جمعیت، کشورهای جهان را بیش از پیش با مشکل کمبود انرژی رو به رو ساخته و حیات بشر راتهدید می کند. شاید با کوشش مداوم دانشمندان، پرتو امیدی بر چهره حیات بر روی کره خاکی بتابد و بیم متلاشیشدن تمدن بشر در اثر کمبود انرژی و کثرت آلودگی محیط، از بین برود.