عوامل موثردر نابرابریهای اقتصادی، اجتماعی و فرهنگی درمناطق شهری با رویکرد شهر متراکم (مطالعه موردی: شهر فریدونکنار)

نابرابریهای اجتماعی پدیدهای است که بر تمام مناسبات اجتماعی انسانها تاثیر میگذارد. تحلیل فضایی توسعه، میزان نابرابری هاومحرومیت نواحی مختلف رامشخص واولویت اقدامات برای ارتقای سطح زندگی رامعلوم میکند. شهر مترا کم یکی از الگوهای فرم پایدار می باشد که با هدف جلوگیری از گسترش شهر، به دنبال توزیع مناسب خدمات و تقویت شاخصهای اقتصادی_اجتماعی در بین مناطق است. روش پژوهش توصیفی_تحلیلی است که در آن از آزمون همبستگی پیرسون، آزمون t و مدلهای تصمیم گیری چند معیاره (VIKOR,SAW,TOPSIS) و V.C استفاده شده است. در این تحقیق شاخص های توسعه براساس پنج بعد و ۴۴ متغیر تعریف شده اند و داده های تحقیق نیز از بلوکهای آماری سرشماری سال۱۳۹۰ استخراج شده است. جامعه آماری پژوهش، ۱۴ محله شهر بوده که محدوده های آن منطبق بر تقسیمات کالبدی مرکز آمار ترسیم شده است. بر اساس نتایج پژوهش، توزیع و پرا کنش شاخص های توسعه در شهرفریدونکنار نوعی عدم تعادل فضایی را نشان میدهد، به طوری که نزدیک به ۸/۲۵ درصد از جمعیت شهر در مناطق توسعه یافته (۱۰، ۴، ۳)، ۵/۱۴ درصد جمعیت در مناطق با توسعه متوسط (۷و۱۲) و ۵/۵۹ درصد در مناطق ضعیف و کمتر توسعه یافته (۱ ۲، ۵، ۶،، ۸، ۹، ۱۱) سا کن هستند. همچنین نواحی مرکزی شهر از سطح توسعه یافتگی بیشتری نسبت به مناطق پیرامونی و نیمه پیرامونی برخوردار می باشند و تفاوت معناداری میان ضریب توسعه در بین مناطق براساس طبقه بندی ترا کم ساختمانی دیده میشود؛ به طوری که میانگین این ضریب در مناطق مترا کم بیشتر از مناطق کم ترا کم است. در نهایت مناطق ۳ و ۴ به عنوان مناطق توسعه یافته و مناطق ۶ و ۹ به عنوان مناطق کمتر توسعه یافته شهر فریدونکنار مشخص شده اند.

کلیدواژه ها:

نابرابری اجتماعی ، عدالت فضایی ، ترا کم شهری ، ضریب توسعه ، فریدونکنار