زمان زنان

ژولیا کریستوا در مقاله زمان زنان به مقوله فمینیسم و روابط آن با زنانگی و نظم نمادین می پردازد. وی سه نسل فمینیسم در اروپا را مطرح می کند. نسل اول (پیش از می ۱۹۶۸) که زنان خواستار حقوق مشابه مردان بودند. در این دوره، زمان خطی در انحصار مردان بوده و زمان زنان چرخه ای و محدود به کار خانه و فرزندآوری بوده است. نسل اول فمینیست ها خواستار قرارگیری زن در زمان خطی و همانندسازی با نظم نمادین مردانه بوده اند. نسل دوم (بعد از می ۱۹۶۸) فمینیست های تفاوت نگر بودند که به تفاوت زن و مرد با توجه به تفاوت رابطه آن ها با قدرت و زبان می پرداختند. نسل دوم بر خلاف نسل اول به زمان یادبودی بشر توجه نشان داد و با توجه به تمایل اکثر زنان، مادری را پذیرفت. نسل جدید (سوم) از رمانتیک سازی زن اجتناب کرد و با تلفیق امر جنسی و امر نمادین به فردیت هر زن پرداخت. این نسل میل زنان برای داشتن فرزند و ورود به زمان خطی مردانه را همزمان ممکن دانست. کریستوا این سه نسل را با توجه به تاریخ اجتماعی-سیاسی اروپای وقت شرح می دهد.

کلیدواژه ها:

ژولیا کریستوا ، فمینیسم ، زمان زنان