ارزیابی سطح آمادگی فیزیکی–کالبدی خانوارهای شهر کرمان در برابر زلزله

زلزله از مهم­ترین سوانح طبیعی است که بر تمامی ابعاد زندگی جوامع تاثیر می­گذارد و در صورت عدم آمادگی جامعه در برابر آن، تلفات انسانی و خسارات اقتصادی بسیاری را موجب می­شود. در حقیقت در زمان بروز سانحه زلزله آنچه بیشتر موجب تلفات می­شود، تخریب­های ناشی از محیط فیزیکی–کالبدی جوامع است که بدون استاندارد ساخته شده­اند؛ بنابراین آمادگی از نظر بستر فیزیکی، قبل از وقوع سانحه مهم­ترین مقوله­ای است که می­تواند آسودگی خاطر شهروندان، امنیت جانی و مالی آن­ها و ایمنی زیرساخت­های شهری را فراهم آورد. در این راستا هدف از این پژوهش، تبیین تفاوت­های آمادگی از نظر بستر فیزیکی–کالبدی در سطح مناطق شهر کرمان و ارتباط میزان آمادگی خانوارها با پایگاه اقتصادی–اجتماعی است. روش تحقیق، توصیفی–تحلیلی و از نوع کاربردی است. گردآوری داده­ها مبتنی بر روش اسنادی–کتابخانه­ای و بررسی­های میدانی به کمک ابزار پرسشنامه می باشد. جامعه آماری این پژوهش ۱۴۱۸۶۷ خانوار ساکن در چهار منطقه شهر کرمان است که حجم نمونه طبق فرمول کوکران معادل ۳۵۰ خانوار برآورد شده است. روش نمونه­گیری نیز خوشه­ای متناسب با حجم است. نهایتا پس از گردآوری و ورود داده­ها در محیط نرم­افزار SPSS، با انجام آزمون­های تحلیل واریانس یک طرفه، توکی و ضریب همبستگی پیرسون مورد تجزیه وتحلیل قرار گرفته است. نتایج پژوهش نشان می­دهد که بین مناطق ازلحاظ سطح آمادگی تفاوت وجود دارد به طوری که منطقه یک با میانگین ۷۳/۱۰۷ بیش­ترین و منطقه چهار با میانگین ۷۳/۹۷ کم­ترین آمادگی از نظر بستر فیزیکی–کالبدی قبل از وقوع سانحه را دارد، همچنین آمادگی خانوارها با سطح معنی­داری ۰۰۲/۰ و مقدار ضریب پیرسون ̽ ̽ ۱۶۳/۰ با پایگاه اقتصادی–اجتماعی آن­ها دارای همبستگی معنی­داری است یعنی هر چه پایگاه اقتصادی–اجتماعی خانوارها بهبود یابد به همان نسبت وضعیت آمادگی آن­ها در برابر سوانح نیز افزایش می­یابد.

کلیدواژه ها:

آمادگی فیزیکی–کالبدی ، خانوار ، زلزله ، شهر کرمان