منطقه گرایی انتقادی :رویکردی در بررسی تعامل معماری و بستر فرهنگی

درادبیات معماری معاصررویکردهای مختلفی دربرگیرنده چالش رابطه ی فرهنگ و معماری اند رویکردهایی که عمدتا درحوزه عام بحث اجتماع قراردارند و زیرمجموعه ای ایده های اولیه زمینه و ارتباط هستند برخی ازاین رویکردها عبارتنداززمینه گرایی سنت گرایی و سنت گرایی جدید بومی گرایی و بومی گرایی جدید تصویر گرایی انسان گرایی و ... ازمیان این رویکردها منطقه گرایی با تعریف به عاریه گرفتن شکلهای سنتی جهت تامین اهداف کاربردی بسترمناسبی را جهت طرح بحث تعامل معماری و بسترفرهنگی به ویژه با نگرش به معماری مدرن فراهم امده است منطقه گرایی یکی ازرویکردهای معماری و بسترفرهنگی به ویژه با نگرش به معماری مدرن فراهم آمده است منطقه گرایی یکی ازرویکردهای معماری است که درتعامل با فرهنگ و بستر فرهنگی قرار داشته و برلزوم توجه به ویژگیهای فرهنگی جغرافیایی و اقلیمی یک منطقه خاص تاکید می کند درمنطقه گرایی معمارتلاش می کند تاخود را با ویژگیهایی که لزوما برگرفته ازمحیط مستقیم پروژه نیست ولی تابعی ازویژگیهای منطقه ای یا ملی استخراج شده ای آن است منطبق کند دراین پژوهش براساس ده اصل یکی ازنظریه پردازان برجسته درزمینه منطقه گرایی یعنی کنت فرامپتون با عنوان منطقه گرایی انتقادی سعی درشناخت معماری منطقه می باشد.

کلیدواژه ها:

بسترفرهنگی ، منطقه گرایی انتقادی/زمینه گرایی/پایداری