الگوی روابط ساختاری بین باورهای شخصیتی ناکارآمد و شدت وابستگی در افراد وابسته به مواد مخدر: با میانجیگری دشواری در تنظیم هیجان

زمینه و هدف: اعتیاد یک اختلال عودکننده مزمن مغزی است که با وابستگی به مواد جسمانی و روانی تعریف می­شود. پژوهش حاضر با هدف تعیین الگوی روابط ساختاری بین باورهای شخصیتی ناکارآمد و شدت وابستگی در افراد وابسته به مواد مخدر با میانجیگری دشواری در تنظیم هیجان انجام گرفت.  روش­کار­: پژوهش حاضر از نوع تحقیقات همبستگی بود. جامعه آماری شامل کلیه افراد وابسته به مواد مراجعه کننده به یکی از کمپ های ترک اعتیاد اردبیل در سال ۱۴۰۰ بود. تعداد ۲۰۰ نفر از این افراد به روش نمونه­گیری در دسترس انتخاب و به پرسشنامه­های­ شدت وابستگی، دشواری در تنظیم هیجان و باورهای شخصیتی ناکارآمد پاسخ دادند. برای تجزیه وتحلیل داده ها از ضریب همبستگی پیرسون و مدل­سازی معادلات ساختاری استفاده شد. یافته­ ها: نتایج ضرایب همبستگی نشان داد که شدت وابستگی به مواد با باورهای شخصیتی ناکارآمد (۰/۴۴r=، ۰/۰۰۱=p) و دشواری در تنظیم هیجان (۰/۴۹r=، ۰/۰۰۱=p) ارتباط مثبت و معناداری دارد. هم­چنین بین دشواری در تنظیم هیجان و باورهای شخصیتی ناکارآمد ارتباط مثبت و معناداری مشاهده شد (۰/۲۵r=، ۰/۰۰۱=p). مدل بر اساس شاخص­های نکویی برازش کفایت مناسبی داشت. باورهای شخصیتی ناکارآمد هم به صورت مستقیم و هم غیرمستقیم با میانجیگری دشواری در تنظیم هیجان بر شدت وابستگی تاثیر داشت. نتیجه­ گیری: از لحاظ کاربردی ارائه برنامه های آموزشی منظم برای افراد وابسته به مواد با استفاده از اصول درمان شناختی- رفتاری جهت تعیین باورهای ناکارآمد بیمار در مورد اعتیاد، کمک به بیمار در ایجاد باورها و رفتارهای موثرتر و ایجاد راهبردهای تنظیم هیجان سازگارانه ضروری است.

کلیدواژه ها:

Dysfunctional Personality Beliefs ، Difficulty in Emotion Regulation ، Substance Dependence ، : باورهای شخصیتی ناکارآمد ، دشواری در تنظیم هیجان ، وابستگی به مواد