جبران پذیری خسارات وارده بر محیط زیست در حقوق اسلامی

از یک قرن پیش به­دنبال طبیعت­ستیزی بسیاری از انسان­های منفعت­طلب که در تخریب مواهب الهی از هیچ امری کوتاهی نمی­کنند، حرکت­ها و تلاش­هایی از سوی گروه­ها و افرادی که آینده­نگری بیش­تری دارند شروع شده است. یکی از مقولاتی که نیاز چندانی به استدلال ندارد، محدودیت منابع طبیعی و زیست محیطی است که گاهی تخریب آن­ها هرگز قابل جبران نیست. بر این اساس در این نوشتار، ابتدا دیدگاه­های مختلف در لزوم یا عدم لزوم جبران خسارات زیست محیطی و استدلال­های طرفین طرح و مورد بررسی قرار گرفته است سپس بر اساس حقوق اسلامی ادله­ی لزوم جبران خسارت که عبارت از قاعده­ی احترام اموال و تسبیب و تفویت منفعت است به صورت اجمال مورد بررسی قرار گرفته است.در بررسی لزوم یا عدم لزوم جبران خسارات با استفاده از نظریه­ی مختار، به ماهیت و ویژگی­های خسارت­های زیست محیطی شامل دیرپا بودن، تدریجی الحصول بودن برخی، جبران­ناپذیر بودن برخی دیگر و نیز سرایت­پذیر بودن خسارات اشاره شده است.توجه به مبانی عقلی و عقلایی از جمله ادله­ای است که جبران­پذیری خسارات زیست محیطی را تایید می­کند. اصل توجه به توسعه­ی پایدار و مسئولیت آلوده­ساز و حقوق نسل­های آتی از جمله مبانی دال بر جبران خسارت زیست محیطی است که بدان پرداخته شده است.

کلیدواژه ها:

محیط زیست ، مبانی عقلی ، مبانی عقلایی ، حقوق اسلامی ، جبران خسارت ، خسارت تجدیدپذیر ، ضرر