تاثیر پیشرفت فناوری و کیفیت نهادی بر پایداری محیط زیستی و اجتماعی شهر تهران در عصر دیجیتال

افزایش چالش های محیط زیستی و اجتماعی، سیاست گذاران شهری در سراسر جهان را ایجاب کرده که به دنبال راه حلی بهینه برای سوق دادن شهرها به بعد جدیدی برای برآوردن نیازهای آینده باشند. در این گذار، پیشرفت تکنولوژیکی و کیفیت نهادی به عنوان راه حل های قابل اجرا برای تضمین توسعه پایدار شهری، پدیدار است. پژوهش حاضر با هدف تاثیر پیشرفت فناوری و کیفیت نهادی بر پایداری محیط زیستی و اجتماعی شهر تهران در عصر دیجیتال تدوین شده است. روش پژوهش از نظر هدف، کاربردی و از لحاظ نوع، پژوهش توصیفی - تحلیلی می باشد. روش جمع آوری داده ها به دو شیوه کتابخانه ای و پیمایشی بود. ابزار گردآوری داده ها، پرسش نامه استاندارد پیشرفت فناوری، کیفیت نهادی، پایداری محیط زیستی و پایداری اجتماعی در نظر گرفته شد. جامعه آماری کلیه خبرگان در حوزه معماری، برنامه ریزی شهری، اکولوژی، اقتصاد و جامعه شناسی بود که حجم نمونه ۹۶ عدد انتخاب شد. برای تجزیه و تحلیل داده ها از آزمون فریدمن و روش مدل سازی معادلات ساختاری (PLS) استفاده شده است. نتایج توصیفی نشان داد که میانگین متغیرهای پیشرفت فناوری (۸۸/۲) در سطح نیمه پایدار، کیفیت نهادی (۹۶/۳)، پایداری محیط زیستی (۵۵/۳) و پایداری اجتماعی (۶۳/۳) در سطح پایدار تعیین شده است. نتایج استنباطی بیانگر این است که تاثیر پیشرفت فناوری بر پایداری محیط زیستی و پایداری اجتماعی مستقیم و معنای دار بود. همچنین، تاثیر کیفیت نهادی بر پایداری محیط زیستی و پایداری اجتماعی مستقیم و معنی دار به دست آمد. بنابراین، اولویت قرار دادن حوزه فناوری و کیفیت نهادی شهری می تواند به بهبود برنامه ریزی و فرایند تصمیم گیری منجر شده و در نهایت به تسهیل پایداری محیط زیستی و اجتماعی در شهر تهران کمک کند.

کلیدواژه ها:

پیشرفت فناوری ، کیفیت نهادی ، پایداری محیط زیستی ، پایداری اجتماعی ، شهر تهران.