بررسی مقایسه ای صفات اندازشی و شمارشی در گروه های سنی مختلف زمین کن ماهیان غالب در آبهای ساحلی خلیج فارس (استان هرمزگان)

صفات اندازشی و شمارشی گونه های غالب زمین کن ماهیان (زمین کن دم نواری Platycephalus indicus، زمین کن خال باله Grammmoplites suppositus و زمین کن زبر Grammoplites scaber) که به عنوان صید ضمنی میگو و همچنین در صید مشتاهای شهر بندرعباس به دام افتاده بودند، طی ۱۸ ماه از فروردین ۱۴۰۱ تا مهر ۱۴۰۲ مورد ارزیابی قرار گرفت. در مجموع ۱۹ ویژگی اندازشی و ۶ ویژگی شمارشی آنها ثبت شد. میانگین طول کل و وزن ماهی ها به ترتیب در گونه P.indicus (۹/۲±۶/۲۳) سانتی­متر، (۴/۷۸±۹/۹۹) گرم و در گونه  G.suppositus (۷/۶±۴/۲۰) سانتی­متر، (۷/۳۳±۴/۶۷) گرم و همچنین در گونه G.scaber  (۹/۵±۲/۱۸) سانتی­متر ، (۲/۰±۱۷/۳۱) گرم  بود. گونه P.indicus دارای بیشترین میزان در بین همه صفات اندازشی اندازه گیری شده (به جز ارتفاع سر، ارتفاع بدن و ارتفاع سر در ناحیه چشمی) و کمترین آن (به جز طول سر و ارتفاع باله مخرجی) در گونه G.scaber بودند. در بررسی صفات شمارشی نیز بیشترین و کمترین تعداد خار آبششی نیز به ترتیب در گونه های G.suppositus و G.scaber  بود. تعداد شعاع های باله سینه ای نیز در گونه G.suppositus بیشترین تعداد و کمترین آن در P.indicus مشاهده شد. سه گونه مورد مطالعه در گروه های سنی مختلف، اختلاف معنی داری بین پارامترهای مختلف اندازشی و شمارشی (به جز تعداد شعاع های باله پشتی اول) نشان دادند. نتایج این پژوهش نشان داد تجزیه و تحلیل صفات اندازشی و شمارشی به عنوان ابزار مفیدی برای تفکیک گونه های زمین کن ماهیان مورد مطالعه در این تحقیق می باشد.

کلیدواژه ها:

G.scaber ، P.indicus ، G.suppositus ، morphometric ، meristic ، Hormuzgan Province ، G.scaber ، P.indicus ، G.suppositus ، صفات اندازشی ، صفات شمارشی ، استان هرمزگان