پویشی در طراحی نقوش فرش عشایری و روستایی به سبک دودل

دودل شیوه ای از ترسیم نقوش است که از اوایل قرن ۱۷م در غرب ظاهر شده است، بدون آنکه دست از روی کاغذ برداشته شود ، در این حالت بسیاری آن را «خط خطی» نیز نامیده اند. دودل یکی از سبک های طراحی به روش های نوین تصویری در ارتباط با تصویرسازی است. دودل نقاشی های ساده ای هستند که می توانند معنای نمایشی مشخصی داشته باشند یا ممکن است فقط از خطوط تصادفی و انتزاعی تشکیل شده باشند با توجه به معیارهای سبک دودل، دودل هیچ دقت دشمن فکر منطقی نبوده است بلکه می توان به عنوان منبعی به کار رود که از طریق آن افراد به سطح بالاتری از سواد بصری سوق داده شوند. این شیوه از طراحی، ریشه در سبک و فرم خاصی ندارد. اغلب به عنوان هنری غیرارادی و بدون فکر توصیف شده است که چنین به نظر می رسد توضیحات و تعاریف مناسب و شایسته ای برای این شیوه هنری نمی باشد. برخلاف تعاریف ارائه شده، شیوه طراحی دودل باعث ایجاد تمرکز ذهنی و حضور فکری بیشتری نیز می گردد. دودل امروزه در هنر معاصر به شکل های مختلفی مورداستفاده قرارگرفته است که می توان با آن بیزنس کرد ازجمله طراحی لباس، ماگ، و... اما در هنر سنتی و بومی ایران نقشی نداشته است در این پژوهش ، تلاش دارم با شناخت و ارزیابی قابلیت نقوش دست بافته های عشایری و روستایی در طراحی به سبک دودل و ارائه طرح ها، جهت پیوندی خلاقانه نقوش مدرن، بتوان فضاسازی مناسبی میان نقوش عشایری و روستایی و شیوه طراحی دودل داشته باشیم. باوجود نقش مایه های مختلف عشایری، روستایی چگونه می توان تصویر کرد با در نظر داشتن وجوه ساختاری نقوش دنیای فرش شاهد کارکرد و ترکیب مدرن نقوش به سبک دول در کنار هم باشیم؟ روش تحقیق این پژوهش با تکیه بر منابع اسنادی و کیفی و میدانی است و به توصیف پدیده ها و تعاریف لازم پرداخته و در بخش عملی با به کارگیری نقوش فرش عشایری و روستایی با انتخاب مناطقی چون (بختیاری ، قشقایی ، افشار، سیرجان، ترکمن، ایل باصری) به کسب تجربه اکتشافی جهت، طراحی دودلینگ پیش رفته است.

کلیدواژه ها:

دودلینگ آرت ، نقوش فرش ، نقوش عشایری و روستایی ، طراحی نقوش فرش