بررسی چگونگی استفاده از زیرساخت های سبز مانند بام های سبز، دیوارهای سبز و باغ های بارانی در کاهش اثرات سیلاب ها و بهبود مدیریت آب شهری

افزایش شهرنشینی و تغییرات اقلیمی، پدیده سیلاب های شهری را به یکی از چالش های بزرگ در مدیریت شهری تبدیل کرده است. در این راستا، زیرساخت های سبز نظیر بام های سبز، دیوارهای سبز و باغ های بارانی به عنوان رویکردی نوین و پایدار برای مدیریت آب شهری و کاهش اثرات سیلاب ها مطرح شده اند. این مقاله با تمرکز بر استفاده از این زیرساخت ها، به تحلیل تاثیر آن ها بر کاهش جریان رواناب، بهبود کیفیت آب، و کاهش بار شبکه های فاضلاب شهری می پردازد. مطالعات انجام شده نشان می دهد که این فناوری ها با حفظ و نفوذ آب باران، کاهش دمای شهری و افزایش تنوع زیستی نقش قابل توجهی در ارتقای تاب آوری شهری دارند. همچنین، به موانع اجرایی، نظیر هزینه های اولیه و محدودیت های فنی، پرداخته شده و راهکارهایی برای توسعه و بومی سازی این فناوری ها در شهرهای ایران ارائه شده است. یافته ها حاکی از آن است که ادغام زیرساخت های سبز در برنامه ریزی شهری می تواند به بهبود مدیریت بحران های محیطی و توسعه پایدار کمک شایانی کند.

کلیدواژه ها:

زیرساخت های سبز ، بام های سبز ، دیوارهای سبز ، باغ های بارانی ، سیلاب های شهری ، مدیریت آب شهری ، تاب آوری شهری ، کاهش رواناب ، پایداری محیط زیست ، تنوع زیستی.