لزوم برنامه ریزی شهرداری ها در توسعه سرانه فضای سبز شهری

شهرنشینی شتابان در کشورهای رو به توسعه پیامدهای منفی در بر داشته، که مهمترین آنها عباتند از: فقر، انواعآلودگی های زیست محیطی )هوا، آب، خاک و صدا( کمبود زمین و مسکن، نارسایی تجهیزات و تاسیساتبهداشتی، آموزشی، فرهنگی، ورزشی و فضای سبز است. افزایش بی رویه ی جمعیت، به هم ریختگی فضایی،رشد نابسامان و توزیع ناعادلانه ی کاربری ها، کمبود سرانه ها و مکان یابی نامناسب و بدون برنامه ی آنها،مشخصه ی بارز روند شهرنشینی در کشورهای در حال توسعه و از جمله ایران است. در این میان برخی کاربریها از جمله کاربری فضای سبز به دلای گوناگون با بی توجهی بیشتری روبرو بود اند فضای سبز شهری ازدیدگا زیست محیطی مواردی چون کاهش آلودگی هوا، کاهش آلودگی صوتی، بهبودشرایط بیوکلیماتیک درشهر، افزایش نفوذپذیری خاک و تاثیر مثبت بر چرخه آب در محیط زیست شهری وافزایش کیفیت آبهایزیرزمینی را شام می شود. توسعه بی رویه و ناپایداری شهری، باعث افزایش حاشیه نشینی، تخریب نواحی سبزشهری و بالا رفتن تقاضا برای زمین شهری می گردد، که این امر خود زمینه ساز از بین رفتن فضاهای سبز درونشهری و تغییر کاربری این گونه اراضی است. سرسبزی و دل انگیزی در طرح های معماری باعث افزایش ارتباطدرون بناها با محیط شهری می شود که خود افزایش حضور پیاد روی در سطح شهر را به وجود می آورد و رشدمراودات اجتماعی و شهروندی را سبب می شود و در نهایت افزایش کیفیت این مراودات است که باعث افزایشدوستی ها و محبت و رشد اخلاق نیکو در جامعه شهری می شود. در نتیجه می توان گفت کاربری فضای سبزیکی از کاربری های مهم خدماتی برای شهرهای امروزی محسوب می شود و یکی از مولفه های نی به توسعهپایدار شهری است که به لحاظ اهمیت مساله مورد توجه برنامه ریزان شهری است.

کلیدواژه ها:

آلودگی هوا ، حاشیه نشینی ، اراضی شهری