تبیین امکان تاثیر قرارداد نسبت به گذشته در پرتو نظریه اعتباریات علامه طباطبایی

انعقاد قرارداد به طورمعمول دارای اثر نسبت به آینده است. تا یک قرارداد شکل نگرفته و کامل نشده است نمی‎توان آثار کامل را از آن توقع داشت و زمانی موثر واقع می‎شود که همه اجزای آن تکمیل شده و آماده اثرگذاری باشد. در این صورت قرارداد مورد نظر پس از تکمیل و نسبت به آینده آثار خود را خواهد داشت. با وجود این، بنا بر مصالحی ممکن است طرفین قرارداد برای رسیدن به منافع خود توافق بر تعمیم اثر قرارداد نسبت به زمان گذشته نمایند. هدف از این پژوهش بررسی این موضوع است که توافق اشخاص بر تعمیم آثار قرارداد یا انحلال آن نسبت به گذشته از نظر مبانی فلسفی صحیح است یا باطل. ازاین رو، سوال اصلی این است که وضعیت حقوقی توافق اشخاص بر تعمیم اثر قرارداد نسبت به گذشته چگونه است؟ فرضیه این است که گزاره‎های حقوقی لزوما تابع قواعد حاکم بر امور طبیعی نیستند، گزاره‎های حقوقی را باید با روش عرفی، عقلایی تفسیر کرد و با این نگاه توافق بر تاثیر قرارداد در گذشته صحیح و معتبر است. در این مقاله با روش تحلیلی، توصیفی از منابع کتابخانه‎ای استفاده شده است و با بهره‎گیری از نظریه اعتباریات علامه طباطبایی این نتیجه حاصل شد که با توجه به اعتباری بودن گزاره‎های حقوقی و لزوم به‎کارگیری روش تفسیر عرفی، عقلایی مسائل این حوزه، امکان تعمیم آثار قرارداد نسبت به گذشته وجود دارد. بنابراین، طرفین قرارداد با توافق می‎توانند آثار انعقاد قرارداد و انحلال آن را به گذشته تعمیم دهند.

کلیدواژه ها:

اثر قهقرایی ، اعتبار ، اعتباری ، قرارداد ، نظریه اعتبارات