شناسایی مولفه های مدیریت کیفیت فراگیر در رابطه با رقابت پذیری گردشگری با مدل DPSIR ( مراکز اقامتی شهر تبریز)

گردشگری به عنوان یک عامل در رقابت پذیری شهری مطرح است. شناخت عوامل بهبوددهنده رقابت پذیری شهری از طریق گردشگری در بازارهای ملی و بین المللی موجب تسهیل برنامه ریزی برای توسعه شهرها می شود. یکی از ابزارهای مناسب برای ایجاد سازمانی پویا و هدفمند به کارگرفتن الگوهای مدیریتی نو به ویژه مدیریت کیفیت جامع است. هدف مدیریت کیفیت جامع، ایجاد تحول در شیوه عملکرد و فعالیت های سازمانی است؛ لذا می بایست به منظور درک صحیح از اهمیت مدیریت کیفیت جامع و میزان اثربخشی آن، باوری عمیق نسبت به مفاهیم، فلسفه و همچنین مبانی اصولی آن ایجاد شود. هدف از این پژوهش شناسایی و اولویت بندی عوامل موثر در پیاده سازی مدیریت کیفیت جامع دررابطه با رقابت پذیری گردشگری با استفاده از مدل DPSIR در مراکز اقامتی تبریز است. این پژوهش از نوع توصیفی - تحلیلی است که از میان ۱۴ نفر از خبرگان( اساتید و متخصصان رشته برنامه ریزی شهری- مدیریت- هتلداری) در خصوص موضوع پژوهش به روش نمونه گیری هدفمند برگزیده شدند. ابتدا از سه اصول مطرح و معروف مدیریت کیفیت فراگیر (اصول چهارده گانه دمینگ - نظریه سینک - اصول شش گانه رجب بیگی و سلیمی) برای پرسش شوندگان سوال هایی از طریق پرسش نامه و مصاحبه پرسیده شد و پس از جمع آوری اطلاعات، از مدل DPSIR بهره گرفته شد و سپس با استفاده از روش موردنظر (اصول شش گانه رجب بیگی و سلیمی) و متغیرهای تاثیرگذار آن (تعهد، رضایت مشتری، واقع گرایی، مشارکت و همکاری، آموزش، بهبود مستمر) دررابطه با رقابت پذیری گردشگری شهری در مراکز تبریز شناسایی شد.

کلیدواژه ها:

رقابت پذیری ، رقابت پذیری گردشگری ، مدیریت کیفیت فراگیر ، مدل DPSIR