تاثیر درمان شناختی رفتاری بر مهارگری تلاشگر در دانش آموزان پسر قلدر

هدف از پژوهش حاضر تعیین اثربخشی درمان شناختی رفتاری بر مهارگری تلاشگر در دانش آموزان قلدر بود. پژوهش حاضر نیمه آزمایشی با طرح پیش آزمون_پس آزمون و گروه کنترل بود. جامعه آماری پژوهش شامل کلیه دانش آموزان پسر دوره متوسطه دوم مشغول به تحصیل در سال تحصیلی ۱۴۰۲-۱۴۰۳ در مدارس شهر خرم آباد بود. نمونه پژوهش شامل ۳۰ نفر بود که به روش نمونه گیری هدفمند انتخاب و به صورت تصادفی در دو گروه آزمایش و گواه (هر گروه ۱۵ نفر) گمارده شدند. گروه آزمایش تحت ۸ جلسه ۹۰ دقیقه ای درمان شناختی -رفتاری براساس پروتکل گروهی (ویلدرموت، ۲۰۰۸) قرار گرفتند وگروه گواه هیچ مداخله ای دریافت نکردند. برای جمع آوری دادهها از مقیاس قلدری ایلی نویزاسپلیج و هالت (۲۰۰۱) و پرسشنامه مهارگری تلاشگر الیس و رتبارت (۲۰۰۱) استفاده شد. تجزیه و تحلیل دادههای جمع آوری شده از طریق آخرین نسخه نرم افزار spss۲۶ درسطح معناداری ۰۰۰/۰ صورت گرفت . دادهها با استفاده از روش تحلیل کوواریانس تک متغیری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفت . یافته های حاصل از پژوهش نشان داد که با کنترل اثر پیش آزمون، تفاوت معناداری (۰۰۰/۰(P< بین پس آزمون گروه آزمایش و گواه در مهارگری تلاشگر وجود داشت . روش درمان شناختی -رفتاری یکی از روشهای موثر در ارتقای مهارگری تلاشگر در دانش آموزان قلدر دوره متوسطه دوم است .

کلیدواژه ها:

دانش آموزان ، درمان شناختی - رفتاری ، قلدری ، مهارگری تلاشگر