اثربخشی روان درمانی گروهی مثبت نگر بر بهبود خودپنداره دانش آموزان دختر پایه دوازدهم

یادگیری بنا بر تعریف کیمبل، تغییر نسبتا پایدار در توان رفتاری (رفتار بالقوه) است که در نتیجه تمرین تقویت شده، رخ می دهد. همان طور که از تعریف فوق برمی آید وقوع یادگیری، معلول عوامل عمده و کلیدی است که در نبود هرکدام، مفهوم و ماهیت آن را تحت الشعاع قرار می دهد. درواقع، می توان گفت که مثمر ثمر بودن فعالیت آموزشی معلم همان انتقال موفق آموزش است؛ مفهومی که رفتارگرایان، آن را معادل انتقال یادگیری دانسته و نظریه پردازان شناختی از آن به انتقال اصول یاد می کنند (سیف،۱۳۹۲). متغیر که در این پژوهش مورد بررسی قرار گرفته است خودپنداره است. خود پنداره یکی از مفاهیم اساسی در روان شناسی است و شبکه ای از عقاید و باورهای مثبت و منفی در خود، پذیرش یا رد خود است. خود پنداره به شدت به اطلاعات اجتماعی نسبی متکی است و در نتیجه قیاس خود یا سایرین حاصل می شود (ترازی و خادمی، ۱۳۹۲: ۸۱). خود پنداره عبارت است از ادراکاتی که افراد در مورد توانایی های خود برای انجام تکالیف مختلف برخوردارند و همچنین ادراک کلی آن هادرمورد احساسی که نسبت به خودشان دارند. بنابراین با توجه به تعریف هارتر، خود پنداره شامل توانایی های ادراک شده و احساس ارزشمندی می شود (امانی، ۱۳۹۴: ۳). روان شناسان و جامعه شناسان خود پنداره را جزء اصلی تشکیل دهنده شخصیت و هسته مرکزی سازگاری اجتماعی قلمداد می کنند. خود پنداره یک ساختار چندبعدی است که موارد زیادی را شامل می شود از جمله قابلیت، توانایی، شایستگی ها و نقش هایی که به وسیله ی افراد، تسخیر یا بازی می شوند و دربرگیرنده ی زیرمجموعه های زیادی می باشد. مثل خوداجتماعی، خودتحصیلی، خودعاطفی، خودخانوادگی، خودبدنی. شاولسون و همکاران (۱۹۷۶) حوزه های مختلف ادراک از خود را به صورت مدلی چندبعدی و سلسله-مراتبی ارائه کردند که ادراک از خود عمومی در راس و ساختارهای عمومی جزئی تر در سطوح پایین تر بعدی قرار دارند.