برخورد برنامه ریزی شهری با مخاطرات انسانی و توسعه پایدار

برنامه ریزی برای شهر بدون در نظر گرفتن توسعه پایدار می تواند باعث بروز مخاطرات انسان ساخته ای بسیار سنگین و جبران ناپذیرشود. برنامه ریزِی شهری، به عنوان یک علم و یک فن، به دنبال ترسیم آینده ای مطلوب برای زیست اجتماعی افراد در محیطکالبدی شهر است. و در این راستا باید جنبه های توسعه را با خود داشته باشد. و چه بهتر است که بحرانهای را که خود سبب انهستیم با کمی دید به اینده و دیدن جنبه های گوناگون پایای از بین ببریم و یا حداقل از انها بکاهیم. انسان میتواند خود بحرانهای انسانساخته ایجاد و یا حتی بر بحرانهای طبیعی اثر بگزارد. بحرانهای طبیعی و انسانی در سالهای اخیر صدمات بسیاری را بر جوامع بشریگذاشته اند و با افزایش تکنولوژی و تصرفات و دست اندازی های بسیار در طبیعت بوسیله انسانها این بحرانها هم بشتر شده و همشدت بیشتری یافته اند. و اگر بخاهیم با روش کنونی شهر های خود را توسعه بدهیم و درون شهرهایمان زندگی و مصرف کنیم بدونشک دچار مشکلات بسیاری خواهیم بود. همانطور که اقای جیمزلاواک در فرضیه گایا گفته رو به نابودی رفته و باید منتظر بحرانهایطبیعی و انسانی بیشتری باشیم.