لزوم برنامه ریزی شهرداری ها در توسعه سرانه فضای سبز شهری

شهرنشینی شتابان در کشورهای رو به توسعه پیامدهای منفی در بر داشته، که مهمترین آنها عباتند از: فقر، انواع آلودگی های زیست محیطی (هوا، آب، خاک و صدا) کمبود زمین و مسکن، نارسایی تجهیزات و تاسیسات بهداشتی، آموزشی، فرهنگی، ورزشی و فضای سبز است. افزایش بی رویه ی جمعیت، به هم ریختگی فضایی، رشد نابسامان و توزیع ناعادلانه ی کاربری ها، کمبود سرانه ها و مکان یابی نامناسب و بدون برنامه ی آنها، مشخصه ی بارز روند شهرنشینی در کشورهای در حال توسعه و از جمله ایران است. در این میان برخی کاربری ها از جمله کاربری فضای سبز به دلایل گوناگون با بی توجهی بیشتری روبرو بوده اند فضای سبز شهری از دیدگاه زیست محیطی مواردی چون کاهش آلودگی هوا، کاهش آلودگی صوتی، بهبودشرایط بیوکلیماتیک در شهر، افزایش نفوذپذیری خاک و تاثیر مثبت بر چرخه آب در محیط زیست شهری وافزایش کیفیت آبهای زیرزمینی را شامل می شود. توسعه بی رویه و ناپایداری شهری، باعث افزایش حاشیه نشینی، تخریب نواحی سبز شهری و بالا رفتن تقاضا برای زمین شهری می گردد، که این امر خود زمینه ساز از بین رفتن فضاهای سبز درون شهری و تغییر کاربری این گونه اراضی است. سرسبزی و دل انگیزی در طرح های معماری باعث افزایش ارتباط درون بناها با محیط شهری می شود که خود افزایش حضور پیاده روی در سطح شهر را به وجود می آورد و رشد مراودات اجتماعی و شهروندی را سبب می شود و در نهایت افزایش کیفیت این مراودات است که باعث افزایش دوستی ها و محبت و رشد اخلاق نیکو در جامعه شهری می شود. در نتیجه می توان گفت کاربری فضای سبز یکی از کاربری های مهم خدماتی برای شهرهای امروزی محسوب می شود و یکی از مولفه های نیل به توسعه پایدار شهری است که به لحاظ اهمیت مساله مورد توجه برنامه ریزان شهری است.

کلیدواژه ها:

آلودگی هوا ، حاشیه نشینی ، اراضی شهری