بررسی عدم ارث بری فرزند خوانده از فرزندپذیر به عنوان یکی از چالش های فرزندخواندگی در فقه امامیه

فرزند خواندگی یا تبنی ؛ یعنی کسی دیگری را که فرزند طبیعی او نیست به فرزندی بپذیرد، در صورتی که به رسمیت شناخته شدهباشد نوعی قرابت صرفا حقوقی ایجاد می کند.به عبارت دیگر با قبول فرزند خواندگی قانون یک رابطه ادعایی پدر فرزندی یا مادرفرزندی بین دو نفر ایجاد می کند.درباره مساله فرزندخواندگی سه پرسش اساسی مطرح است؛ پرسش اول دربارهاین است که فرزند خوانده درفقه امامیه از فرزندپذیر ارث می برد؟ پرسش دوم درباره احکام آن است؛ بدین معنی که فرزند خوانده فرزندگی درفقه امامیه چه احکامی دارد؟ پرسشسوم درباره چالش های موجوددر فرزندخواند گی درفقه امامیه می باشد؛ بسته به اینکه فرزندخوانده را فرزند بدانیم یا نه این نهاددارای چالش هایی و احکامی خاص می باشد.تحقیق حاضر از نوع مطالعات کتابخانه ای - اسنادی است. قلمرو تحقیق در حوزهمطالعات حقوقی در مقطع زمانی ۲۰ سال گذشته تا کنون می باشد.در این تحقیق با بررسی پیشینه و سابقه تاریخی آن، فرزندخواندگی با قوانینی که در گذشته بر آن بار می شده است وجود ندارد وفرزندخوانده فرزند محسوب نمی شود در بحث آثار این نهاد نیز باید حضانت و ... از آثار و احکام محل نزاع در این رابطه می باشندکه باید گفت فرزندخوانده و والدینی نخواهند برد و همچنین به واسطه ی این نهاد محرم نمی شوند و باید از راه های دیگری مانندخواندن صیغه محرمیت یا عقد این محرمیت ایجاد شود. آثار دیگر مانند، نفقه ولایت، حضانت و ... بنابر قانون موجود میان فرزندخوانده و والدین او وجود دارد. در مورد مساله ازدواج نیز باید گفت که ازدواج فرزندخوانده با یکی از پدرخوانده یا مادرخواندهاشکال ندارد و تابع مصالح شرعی. عقلی و عرفی میباشد و برای همین در اصلاحیه قانون حمایت از کودکان بی سرپرست در سال ‎۹۲آمده است که با نظر دادگاه این ازدواج اشکال ندارد.

کلیدواژه ها:

فرزندخواندگی ، احکام ، چالش ، فقه امامیه