اثربخشی آموزش مبتنی بر تابآوری بر کارکرد خانواده در مادران با فرزند دچار معلولیت جسمی حرکتی

هدف پژوهش حاضر بررسی اثربخشی آموزش مبتنی بر تابآوری بر کارکرد خانواده در مادران فرزند دجار معلولیت انجام شد. روش پژوهش از نوع نیمه آزمایشی و با استفاده از طرح پیش آزمون - پس آزمون با گروه کنترل انجام گرفت . جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه خانوادههای دارای فرزند معلول بودند که در اردیبهشت ماه سال ۱۴۰۲ در سازمان بهزیستی شهر نیشابور پرونده داشتند. از میان جامعه آماری با استفاده از روش نمونه گیری هدفمند و براساس نمره پرسشنامه کارکرد خانواده (اپستین و همکاران، ۱۹۸۳) در پیش آزمون، ۳۰ نفر که دارای ملاکهای ورود و خروج بودند به عنوان نمونه انتخاب شدند. این ۳۰ نفر به طور تصادفی در ۲ گروه ۱۵ نفره آزمایش و کنترل گزینش شدند که گروه آزمایش ، آموزش مبتنی بر تاب آوری را دریافت کرد و گروه کنترل در لیست انتظار قرار دارند. همچنین برای تجزیه و تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس و برای تسریع در نتایج حاصله از نرم افزار SPSS۲۲ استفاده شد. نتایج پژوهش نشان داد که آموزش مبتنی بر تابآوری به طور معناداری منجر به بهبود کارکرد خانواده (حل مشکل ، ارتباط، نقش ها، همراهی عاطفی ، آمیزش عاطفی ، کنترل رفتار، عملکرد کلی ) مادران با فرزند دچار معلولیت جسمی حرکتی می شود (۰۵/۰.(p< در نتیجه می توان از آموزش مبتنی بر تاب آوری به عنوان رویکردی موثر در زمینه بهبود کارکرد خانواده در خانوادههای دارای فرزند معلول استفاده نمود.

کلیدواژه ها:

آموزش مبتنی بر تابآوری ، کارکرد خانواده ، مادران با فرزند دچار معلولیت جسمی حرکتی