بیابان زدایی از طریق اجرای طرح های توسعه زراعت چوب(مطالعه موردی: کانون گرد و غبار اهواز)

یکی از مشکلاتی که امروزه بشر با آن روبه روست پدیده بیابان زایی به معنی کاهش توان بیولوژیک عرصه و به دنبال آن ایجاد مشکلات زیست محیطی متعدد است. از این نظر خوزستان جزء آسیب پذیرترین استان های کشور محسوب می شود چرا که اراضی بیابان آن شامل ۱۱ شهرستان است و ۳۵۰ هزار هکتار از بیابان ها را شن های روان تشکیل می دهند که شامل ۶ کانون بحران فرسایش بادی است. کانون های بحران زای فرسایش بادی بیشترین خسارت های مالی و زیست محیطی را به منابع اقتصادی خوزستان وارد می کنند. تاکنون فعالیت های بیابان زدایی مختلفی با تثبیت شن های روان در کشور به شکل مهار حرکت ذرات شن در استان خوزستان انجام شده است. ولی متاسفانه به موضوع تناسب این فعالیت ها از نظر جنبه های اقتصادی و معیشت ساکنین مناطق بیابانی توجهی صورت نگرفته است. با توجه به تصویب طرح توسعه ملی زراعت چوب در استان خوزستان در سال ۱۴۰۲ این پژوهش سعی دارد به بررسی کلی بیابان زدایی از طریق اجرای طرح زراعت چوب به عنوان طرح های پربازده اقتصادی در راستای بهبود وضعیت ساکنین مناطق بیابانی و رشد صنایع چوب در استان خوزستان بپردازد.

کلیدواژه ها:

بیابانزدایی ، زراعت چوب ، کانون گردوغبار