تاثیر طرح واره درمانی هیجانی بر اجتناب تجربه ای در افراد مبتلا به اختلال افسردگی اساسی

هدف این پژوهش بررسی تاثیر طرح واره درمانی هیجانی بر اجتناب تجربه ای در افراد مبتلا به اختلال افسردگی اساسی بود. این مطالعه از نوع نیمه آزمایشی با طراحی پیش آزمون و پس آزمون و گروه کنترل انجام شد. جامعه آماری شامل تمامی بیماران مبتلا به اختلال افسردگی اساسی در شهرستان زنجان در سال ۱۴۰۲ بود. از میان این افراد، ۳۰ داوطلب واجد شرایط به روش نمونه گیری در دسترس انتخاب شدند و به طور تصادفی به یک گروه آزمایشی (۱۵ نفر) و یک گروه کنترل (۱۵ نفر) تقسیم شدند. ابزارهای مورد استفاده در این تحقیق شامل فرم افسردگی بک ۲ (۱۹۶۱) و پرسش نامه اجتناب تجربی گومز و همکاران (۲۰۱۱) بود. گروه آزمایش به مدت ۹ جلسه تحت درمان طرح واره هیجانی قرار گرفتند، در حالی که گروه کنترل در لیست انتظار باقی ماندند و هیچ مداخله ای دریافت نکردند. برای تحلیل داده ها از تحلیل کوواریانس تک متغیری، تحلیل کوواریانس چند متغیری در سطح معنی داری ۰۵/۰ استفاده شد. نتایج تحلیل کوواریانس نشان داد که درمان در سطح ۰۵/۰ برای اجتناب تجربی موثر بوده است. بر اساس یافته های این پژوهش، می توان نتیجه گیری کرد که مداخله طرح واره درمانی هیجانی در کاهش اجتناب از احساسات و عواطف موثر و مفید بوده و می تواند به عنوان یک درمان کارآمد برای عدم اجتناب تجربی مورد استفاده قرار گیرد.

کلیدواژه ها:

طرح واره درمانی هیجانی ، اختلال ، افسردگی اساسی ، اجتناب تجربه ای ، تاثیر درمان