بررسی قصد نهایی با سوءنیت خاص در جرایم مطلق در حقوق کیفری ایران

قانونگذار برخی از جرایم را به صرف رفتار جرم دانسته ، بدون آن که از انجام آن عمل نتیجه ای خاص را مد نظر قرار داده باشد( مانند جرم توهین ) و از طرفی دیگر برای برخی از همین دسته از جرایم ، سوء نیت خاص را لازم دانسته است . این پژوهش با استفاده از روش توصیفی و به مقصود مقایسه ی قصد نهایی ( نتیجه ) در رکن مادی جرایم مطلق و مقید با سوء نیت خاص در رکن روانی اینگونه جرایم و یافتن تفاوت بین آن ها مورد نگارش قرار گرفته است و به نظر می رسد با توجه به اینکه جرایم مطلق ، مقید به نتیجه نبوده و به صرف انجام رفتار واقع می گردند اما قانوگذار به دلیل اهمیت برخی از اینگونه جرایم مانند جرم موضوع ماده ۴۹۸ از کتاب پنجم تعزیرات مصوب ۱۳۷۵، داشتن سوء نیت خاص را برای تحقق آن ها شرط دانسته هرچند نیاز به تحقق قصد نهایی نمی باشد.

کلیدواژه ها:

جرم ، مطلق ، سوء نیت خاص ، قصد