تصویرپردازی در خدمت یکپارچه سازی معنایی (با تکیه بر شاهنامه فردوسی )

پژوهش حاضر تحت نام : تصویرپردازی در خدمت یکپارچه سازی معنایی (با تکیه بر شاهنامه فردوسی )، در پی آن است تا نشان دهد : تصویرهای ادبی که عمدتا از راستای چهار عنصر خیال (image) یعنی : تشبیه (تمثیل )، استعاره، مجاز و کنایه می گذرند، در شاهنامه برخلاف آثار مشابهی چون »گرشاسب نامه « و »بهمن نامه « جهت زیباآفرینی صرف نبوده بلکه در راستای تقویت معنا و پرورش درونمایه نیز ساخته و پرداخته شده اند. در این میان فردوسی از انواع تشبیه ، به دو نوع عمده یعنی محسوس به محسوس و معقول به محسوس نظر داشته و در خصوص استعاره نیز هر دو طرف مصرحه ( و مکنیه ) را به استخدام گرفته است البته در محدوده استعارههای مکنیه یا بالکنایه ، »تشخیص « شکل قالب انتخابهای اوست . از میان مجازهای شاهنامه نیز (اسمی و فعلی )، اسنادهای فعلی چشم نوازتر بوده و بالاخره در خصوص کنایه می توان گفت : وسایط رسیدن از معنای ظاهر به معنای مقصود اندک بوده و به منظور القای زیبایی و رسایی بیشتر با ابزارهایی چون: تناسب ، طباق، تضاد و ایهام آمیختگی داشته است .

کلیدواژه ها:

تصویر (image) ، تصویرپردازی ، یکپارچه سازی ، درونمایه ، شاهنامه فردوسی .