افزایش تاب آوری محیط زیست شهری با زیرساخت های سبز در شهر اسفنجی با رویکرد توسعه کم اثر((LID

تاب آوری یکی از مفاهیم نوین در ادبیات پایداری می باشد و مفهموم جدیدی از ارتباط انسان و محیط را بیان می کند. هر چند اجتناب از بحران ممکن نیست اما با طراحی مناسب می توان از صدمات حاصل از بحرانها کاست . لذا بررسی تاب آوری شهری یکی از موارد حیاتی برای آمادگی شهر در برابر بلایای طبیعی و انسان ساخت است . با افزایش میزان تاب آوری شهرها می توان خسارات ناشی از مخاطرات را به حداقل ممکن رساند. زیرساخت های سبز یکی از مطمئن ترین روشهای افزایش تابآوری شهری به حساب می آید که به خودی خود دارای سیاست های متعددی می باشد. یکی از این سیاست ها، شهر اسفنجی است . شهرهای اسفنجی به طور کلی شهرهایی با نفوذپذیری بیشتر و در نتیجه با تابآوری بیشتر هستند. به همین منظور در سال ۲۰۱۳ برای اولین بار اصطلاح شهر اسفنجی در کنفرانس های بین المللی آورده شد و سرانجام در سال ۲۰۱۵، جمعا ۱۶ شهر در کشورچین به عنوان شهر اسفنجی آزمایشی انتخاب و فرآیند ساخت شهرهای اسفنجی آغاز شد. هدف این مقاله معرفی روشهای این سیاست جهت کاهش خسارات ناشی از مخاطرات طبیعی به منظور به کارگیری در شرایط مشابه در شهرهای مناطق خشک و کم باران ایران است .

کلیدواژه ها:

بحرانهای زیست محیطی ، مخاطرات طبیعی ، توسعه پایدار