رویکردهای سازگاری اکوسیستم شهر ی و تاب آوری

شهرها به علت افزایش جمعیت و الگوهای پیچیده زیرساخت ها و خدمات در مقابل تغییرات آب وهوایی در معرض خطر بیشتری قرار دارند. اثرات ناشی از این تغییرات پیامدهای بسیاری بر سلامت ، رفاه اجتماعی و سرمایه های انسان ی به همراه دارد. در مواجهه با این اثرات، امروزه علاوه بر تلاش در راستای به کار بستن اقدام های کاهش گازهای گلخانه ای ، رویکردهای سازگاری مختلف (انسان محور و طبیعت محور) در برنامه ریزی بسیاری از شهرها تلفیق شده است . علاوه بر آن، در سال های اخیر توجه به تاب آوری شهرها به شدت با سازگاری تغییرات آب و هوا پیوند خورده است . توسعه پایدار، مفهوم جد یدی است که پس از انقلاب صنعتی و معضلات ایجاد شده در رابطه با صنعتی شدن شهرها و توسعه تکنولوژیک شهرها، و از طریق پیوند بین ابعاد مختلف توسعه (اقتصادی ، بوم شناختی ، سیاسی و اجتماعی فرهنگی ) و توجه خاص به ملاحظات اکولوژیکی ، شکل گرفته است .توسعه پایدار دارای رویکردی جامع ، طبیعت گرا و انسان مدار و در بردارنده مفاهیم ارزشمندی درزمینه حفظ ، ارت قا و بهبود سلامت انسان ها و نظام های اکولوژیکی در بلندمدت و تامین نیازهای بشری ، بدون از بین بردن توانایی نسل آینده است و رسیدن به پویایی اقتصادی ، محیط زیست قابل زندگی و برابری اجتماعی از ابعاد مهم آن به شمار میآید ،تجربه ی محیط غیرانسانی می تواند بهره وری فیزیکی و جسمی انسان را افزایش دهد، استراتژی کشاورزی شهری این قابلیت را دارد تا به منظور تامین بخشی از نیازهایاکولوژیکی و زیست محیطی و غذایی ، اجتماعی شهر و ساکنان آن وارد حیطه ی عمل شود و با رویکرد زیرساخت های سبز در لابه لای ساختار شهریتامین کننده ی بخش وسیعی از نیاز ها باشد این مقاله به دنبال تشریح رابطه بین اجتماعات انسانی ، محیط های طبیعی و مصنوع است ؛ از این رو به نظر می رسد که محیط های طبیعی تاثیری مستقیم بر افزایش حضورپذیری انسانها و شکل گیری تعامالت اجتماعی داشته باشد.

کلیدواژه ها:

سازگاری اکوسیستم محور ، تاب آوری شهری ، برنامه ریزی شهری ، زیرساخت سبز