مقایسه اثرات کشاورزی نوین و سنتی بر محیط زیست

امروزه به کارگیری برخی فناوریها نگرشها و نظریه ها معضلاتی را نیز در عرصه های زیست محیطی، اقتصادی و اجتماعی ایجاد کرده و دغدغه های فکری را برای اندیشمندان و نظریه پردازان توسعه به وجود آورده است. یکی از گزینه های مورد نظر در پاسخ گویی به این دغدغه ها، رجوع به دانش بومی گذشتگان است. دانش بومی دانشی است که طی زمان در یک جامعه با توجه به فرهنگ خاص آن شکل گرفته و مبتنی بر تجربه و آزمون عملی است و به صورت سینه به سینه به نسل حاضر منتقل شده و حاصل عمر بشر است. کشاورزان به عنوان افراد بومی اطلاعات گران بهایی درباره طبقه بندی خاک های مناطق خود دارند که بر اساس آنها به کشت محصولات زراعی اقدام میکنند. همچنین کشاورزان خرده با دانش زیادی درباره موقعیت بوم شناختی منطقه خود دارند که آنها را در سازگاری با محدودیت های محیطی کمک می کند. استفاده از دانش بومی سبب کاهش ریسک ناشی از به کارگیری فناوری خواهد شد زیرا به کارگیری فناوریهایی که از محیط محلی منشا گرفته اند، عدم اطمینان نسبت به کارایی آنها را کاهش میدهد و میزان پذیرش چنین فناوریهایی به میزان قابل توجهی نسبت به فناوریهای نا آشنا و غیربومی بیشتر خواهد بود. ایجاد پیوندی نهادینه بین دانش رسمی و دانش بومی در عرصه عمل و نهادینه کردن آن در جریان توسعه درونی ساختن فرایند توسعه خواهد بود؛ بنابراین باید به جای برداشت موزه ای از دانش بومی و علمی کردن و بسته بندی کردن آن زمینه تلفیق عملی و علمی آن با دانش رسمی فراهم شود. این مطالعه مروری با استفاده از پایگاه های اطلاعاتی شامل سایتهای معتبر علمی و مقالات علمی پژوهشی با کلید واژه های دانش بومی و افراد بومی انجام گرفته و به معرفی و مقایسه کشاورزی نوین و سنتی پرداخته است.

کلیدواژه ها:

دانش بومی کشاورزی توسعه فناوری دانش رسمی ، محیط محلی