شکاف مدیریتی بین عرف و دانش نوین مرتعداری

دانش بومی از متن مردم برخاسته و با ارزش و اعتقادات مردم آمیخته است. این دانش به دنبال حل مشکلات عملی مردم است. به دلیلتعلقات ریشه ای آن به تجارب نسلهای گذشته، بهعنوان پایه فرهنگی و فنی جوامع محلی به حیات و تکامل خود ادامه خواهد داد.متاسفانه این دانش در مدیریت نوین مراتع نادیده گرفته شده و برنامه های وارداتی که تناسب چندانی نیز با شرایط حاکم بر سیستمهایمختلف مرتعی ندارند، جای آنها را گرفته است. نتیجه آن عدم مشارکت واقعی بهرهبرداران و شکست اکثر طرحها و پروژههایمربوطه بوده است. با درک اهمیت موضوع از سوی بخش تحقیقات مرتع موسسه تحقیقات جنگلها و مراتع کشور، طرح ملی"واکاوی دانش بومی مدیریت مراتع عشایری" در ۱۲ استان با هدف شناسایی دانش بومی عشایر پیرامون مدیریتهای چرا، کوچ،تغذیه دام و تولید محصولات دامی از سال ۱۳۹۹ ، در راس برنامه های این موسسه قرار گرفت. نتایج حاصله گویای وجود اختلاففاحش بین دیدگاههای مدیریتی کارشناسان و بهرهبرداران عرفی بود. با عنایت به اینکه این دو دانش با یکدیگر هیچ گونه تضاد ذاتینداشته و از پشتوانه خرد انسانی برخوردارند، لذا تلفیق آنها میتواند زمینه تعامل بین صاحبان علوم رسمی و بهره برداران عرفی رافراهم نماید. در این راستا لازم است، قبل از اجرای طرحها، آگاهی ها و آموزشهای لازم پیرامون ضرورت اجرا و نتایج مورد انتظارپروژههای تجویز شده رسمی به مجریان داده شود. در کنار آن، از برنامه های کاربردی آزمون شده بهره برداران نیز استفاده عملیصورت گیرد. به نظر میرسد این رویداد )تلفیق دانش نوین و بومی( تا حدود زیادی میتواند شکاف مدیریتی ایجاد شده بین بهره-برداران و کارشناسان را کم کرده و به افزایش مشارکت واقعی و توفیق برنامه های توسعه ای مربوطه کمک نماید.

کلیدواژه ها:

سنت ، دانش نوین ، مرتعداری