رد پای اقلیم بر پایداری معماری و شهر ( نمونه موردی: طبس)

سالهای 1970 به بعد را می توان دوران آگاهی یافتن از بحران زیست محیطی نامید، که عکس العمل هایی را دنیا ایجاد کرد پایداری معماری و شهر یکی از آنهاست. این پایداری حاصل شناخت عمیق نسبت به محیط پیرامون بوده است. در این پروسه، کیفیت، در راستای رسیدن به یک هدف صورت می گیرد و آن هم آسایش است. نکته ای که در اینجا مورد توجه قرار می گیرد آن است که تمامی عوامل دخیل در آسایش، مرتبط باهم و به صورت یک سیستم واحد در نظر گرفته می شوند. در کشور ما، تعمیم دادن ساده و بدون توجه به تمامی ابعاد، یک نوع ساخت و ساز بی پایه و اساس و بدون توجه به شرایط اقلیمی مناطق نتیجه ای جز تقابل با محیط زیست و ساخت اکولوژیک را منجر نشده است. بی جهت نیست که می گویند آب و هوا و اقلیم تاثیر گذارترین عوامل در چگونگی شکل گیری نوع معماری و شهرسازی و پایداری آنها در مناطق مختلف به شمار می آید. هدف در این مقاله، درک عمیق نحوه تعامل انسان، طبیعت و شهرسازی و معماری درشهرهای ایران به طور خاص در بوم های بیابانی می باشد. که در این میان پس از شناساتدن اصول طراحی و معماری در بوم های بیابانی به بررسی اثرات تابش مستقیم و سایه منبعث از تابش و ارتفاع ساختمانها پرداخته می شود. روش توصیفی- تحلیلی در اینجا جهت معرفی ویژگی های معماری و شهرسازی بوم های بیابانی ایران به عنوان مظاهر همزیستی با اقلیم پرداخته می شود و به و سپس در ادامه به تحلیل اصول طراحی پایدار در زمینه ی معماری و شهرسازی پرداخته می شود. و در پایان به عنوان نتایج کار با بررسی تابش در زمستان با ارائه راهکارهایی مناسب زمینه سازگاری بیشتر اقلیم و پایداری معماری و شهر عنوان شد که نگارنده معتقد است با اجرای اصول و راهکاهایی که گفته شد، زمینه ی پایداری معماری و شهر که از اهم موضوعات مطرح شده در چند سال اخیر می باشد دست یافتنی می باشد.

کلیدواژه ها:

اقلیم ، شهرسازی و معماری پایدار ، بوم های بیابانی ، طراحی پایدار ، طبس