بررسی تقدم انذار یا تبشیر در قرآن کریم از منظر آیت الله جوادی آملی

تعلیم و تربیت با رشد و کمال انسان و زندگی شایسته او سروکار دارد. ازآنجاکه انسان موجودی پیچیده است، تعلیم و تربیت او نیز پیچیده و مستلزم تمهید مقدمات و بهره گیری از روش های تربیتی است. ازجمله این روش ها دو روش انذار و تبشیر است. پرسش اصلی آن است که آیا  تقدمی بین انذار و تبشیر وجود دارد؟ آیا انذار بر تبشیر تقدم و برتری دارد یا تبشیر بر انذار تقدم و برتری دارد؟ یا اینکه دیدگاه سومی وجود دارد؟ این پژوهش که به روش توصیفی تحلیلی انجام شده است، درصدد پاسخگویی به پرسش های فوق براساس دیدگاه تفسیری آیت الله جوادی آملی است. نتایج پژوهش نشان می دهد که برای هریک از این دو شواهد و ادله ای وجود دارد. آیات دال بر حصر در انذار، بیشتر بودن تاثیر انذار بر تبشیر، بازدارندگی انذار، بیشتر بودن بسامد واژه انذار و مشتقات آن در مقایسه با تبشیر، تقدم انذار بر تبشیر را تایید می کند. شواهد و ادله ای چون کاربرد گسترده تبشیر و مفاهیم مفید آن در قرآن، سبقت رحمت بر غضب الهی، کاربرد بشارت قبل از انذار، آسان بودن تحقق تبشیر در مقایسه با انذار، تقدم تبشیر بر انذار را تایید می کند. به نظر می رسد دیدگاه سومی وجود دارد و آن نسبی بودن تقدم و برتری یکی بر دیگری، برحسب شرایط و موقعیت های نوع افراد است. در شرایطی و برای افرادی، انذار مقدم است و در شرایطی دیگر و برای افراد دیگر، تبشیر مقدم است و این دو مکمل هم هستند.

کلیدواژه ها:

انذار ، تبشیر ، تقدم انذار بر تبشیر ، تقدم تبشیر بر انذار ، نسبی بودن