تبیین شفاعت بر اساس مبانی انسان شناختی ملاصدرا

شفاعت یکی از مسائل بسیار مهم درمیان مسلمانان است و با توجه به آیات به ظاهر متفاوتی که  در مورد این مسئله در قرآن ذکر شده، تفسیرهای متفاوتی نیز توسط فرقه­های مختلف از آن صورت گرفته است. با این وجود همه فرقه­های اسلام آن را پذیرفته­اند اما اختلافاتی در تبیین آن و افرادی که مورد شفاعت قرار می­گیرند، داشته­اند. در اندیشه ملاصدرا شفاعت عبارت است از: افاضه نور از حق تعالی که بر واسطه­ها و جواهر بین او  و کسانی که در بعد و دوری از او قرار گرفته­اند، می­تابد. وی تلاش کرده است براساس اندیشه فلسفی خود تبیین نوینی از شفاعت ارائه دهد که مبتنی بر اصول و مبانی فلسفی و انسان شناسی دیدگاهش باشد که این مبانی عبارتند از: رابطه واجب و ممکنات و ربط حادث به قدیم، اصل سنخیت، قاعده امکان اشرف، تبیین مفهوم انسان کامل و حقیقت محمدی وتبیین مفهوم ولایت و خلیفه الهی. امتیاز تبیین صدرا از شفاعت نیز همین فلسفی، عقلی و برهانی بودن آن است. سعی ما در این پژوهش بر این است که  با روش توصیفی و تحلیلی این مبانی را شناخته و آنها را تبیین نماییم و بر همین اساس اشکالات وارد بر شفاعت را از دیدگاه صدرا بررسی کنیم.