تطبیق مولفه های رمانتیک در شعر سهراب سپهری و آلفونس دولامارتین

ریشه کلمه رمانتیسم که در آغاز به صورت صفت »رمانتیک« استعمال میگردید کلمه لاتین »رمانتیکوس« میباشد که در اصطلاح شامل داستانها و رمانهایی میشد که از قوانین و مقررات کلاسیک رهایی یافته و با اندیشه ای نو و به زبان عامیانه نوشته میشد ؛ برخلاف باور غلط رمانهای این سبک عاشقانه نبودند. این نوشته ها در زمان خود، به نوعی واکنش جمعی به باورهای خشک و افراطی کلیسا بود و آغاز جنبش رمانتیسم در اواخر ده ه ۱۷۰۰ و اوج آن در اوایل ده ه ۱۸۰۰ به گونهای پایان جنبش رئالیسم بود. آوازه مکتب رمانتیسم از آلمان و انگلستان بعد به کشور فرانسه رسید و اولین نمودهای این مکتب در اشعار آلفونس دو لامارتین ظهور کرد وچنان گسترش و اوج یافت و با نگرش و کنش فرانسویان همراه شد که گویی یک مکتب فرانسوی است. این جنبش تمام قالبهای هنری را تحت تاثیر قرارداد اما بیش از همه در موسیقی و ادبیات تجلی یافت و حتی در سیاست نیز اثر بخش شد. در نهایت با گذشت زمان و آشنا شدن دیگر ملل با این مکتب، دامنه مکتب رمانتیسم از خاستگاه خود فراتر رفت و علاوه بر غرب، اثرات فراوانی بر ادبیات فارسی و عربی معاصر نهاد و نیز نظر شاعران و نویسندگان بسیاری را به خود جلب کرد و از سال ۱۳۰۱ و بعد از انقلاب مشروطه در ایران رواج یافت و در اشعار شاعران ایرانی و هم چنین در اشعار سهراب سپهری هم نمود یافت . در پژوهش حاضر برآنیم مولفه های مکتب رمانتیسم را در اشعار دو شاعر معروف و نام آوازه ایران و فرانسه ، سهراب سپهری و آلفونس دو لامارتین ، بررسی نموده و به تطبیق بخشی از اشعار این دو شاعر بپردازیم .