ارتقای انعطاف پذیری روانشناختی و سرمایه روانشناختی کارکنان یگان ویژه بر اساس آموزش تاب آوری مدل موبری

زمینه و هدف: برخی از افراد به دلایل خاص شغلی و سازمانی در معرض صدمه و آسیب قرار می گیرند. هدف پژوهش حاضر بررسی اثر بخشی آموزش تاب آوری بر سرمایه روانشناختی و انعطاف پذیری روانشناختی کارکنان یگان ویژه بود. روش: طرح پژوهش نیمه آزمایشی و از نوع طرح پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل است. جامعه آماری این پژوهش کلیه کارکنان درجه دار شاغل در یگان ویژه در سال ۱۴۰۱بودند. نمونه آماری پژوهش شامل ۳۰ نفر مرد بود که با استفاده از روش نمونه گیری چند مرحله ای انتخاب شده و به صورت تصادفی در دو گروه مداخله و کنترل ( ۱۵ نفر برای هر گروه ) قرار گرفتند. گروه آزمایش در معرض آموزش تاب آوری قرار گرفت و برای گروه کنترل آموزشی ارائه نگردید.برای جمع آوری داده ها از پرسشنامه های استاندارد سرمایه روانشناختی مگ کی و همکاران(۲۰۱۱) و انعطاف پذیری روانشناختی دنیس و وندورال(۲۰۱۰) استفاده شد. تجزیه و تحلیل داده ها از روش آماری تحلیل کواریانس تک متغیری انجام شد. یافته ها : نتایج آزمون نشان داد که بین انعطاف پذیری روانشناختی و سرمایه روانشناختی بین دو گروه تفاوت معنی داری وجود دارد و آموزش تاب آوری در افزایش سرمایه روانشناختی و انعطاف پذیری روانشناختی تاثیر معناداری دارد. نتیجه گیری: نتایج پژوهش نشان داد که برای ارتقا انعطاف پذیری روانشناختی و سرمایه روانشناختی و کاهش مشکلات روانشناختی کارکنان یگان ویژه باید تمهیداتی در جهت افزایش تاب آوری در قالب دوره های آموزشی و خدمات روانشناختی ارائه گردد.

کلیدواژه ها:

تاب آوری ، سرمایه روانشناختی ، انعطاف پذیری روانشناختی ، کارکنان یگان ویژه