استفاده از روش های تجزیه وتحلیل بقا در ارزیابی اثرات خصوصیات فرد، توده و محیط بر زمان بقا بلندمازو در برابر بیمار ذغالی

بیماری ذغالی با عاملmediterranea  Biscogniauxia یکی از بیماری­های مهم و موثر در خشکیدگی درختان بلوط است که در سال ۱۳۸۸ در استان گلستان گزارش گردید. این تحقیق باهدف ارزیابی اثرات خصوصیات درخت، توده و محیط بر زمان بقا (سالم ماندن) بلندمازو، در پارک جنگلی قرق انجام شد. بنابراین ۱۹۲ اصله درخت بلندمازو با متوسط قطر برابرسینه ۹/۵۰ سانتیمتر در پنج دوره شش ماهه از مهر ۱۳۹۲ تا مهر ۱۳۹۴ در این مطالعه وارد شدند. از آزمون لگ رتبه­ای و رگرسیون کاکس به ترتیب برای برآورد میانگین زمان بقای درختان و بررسی عوامل موثر بر آن استفاده شد. نتایج حاصل از آزمون لگ رتبه­ای بیشترین (۷/۱۰۰ ماه) و کمترین (۲/۴۰ ماه) میانگین زمان بقا را بهترتیب در مرحله رویشی تیرک و پیردار برآورد کرد. همچنین درختان بلوط با فاصله کمتر از ۱۰ و بیشتر از ۲۰۰ متر از جاده به ترتیب کمترین (۷/۵۱ ماه) و بیشترین (۶/۱۰۹ ماه) زمان بقا را داشتند. بااین وجود براساس تجزیه رگرسیون کاکس، در بین متغیرهای مورد بررسی تنها متغیرهای فاصله از جاده و محدوده پراکنش برمیزان بقا درختان بلندمازو موثر بودند. با برآورد میزان بقای درختان و عوامل موثر بر آن، می­توان روش­های پیشگیری جهت مدیریت و کاهش نرخ بیماری ارائه کرد. استفاده از روش­های تجزیه وتحلیل بقا در اپیدمیولوژی بیماری­های درختان جنگلی، این توانایی را به کارشناسان خواهد داد تا درک بهتر و صحیح­تری از چگونگی روند بیماری­ها به دست آورند.

کلیدواژه ها:

بلوط بلندمازو ، بیماری ذغالی ، تحلیل بقا ، مدل کاکس