ارتباط معنویت درمانی مبتنی بر مهارت های ارتباطی بر امنیت فرهنگی، قانون گریزی و سلامت روانی-اجتماعی جوانان

هدف پژوهش حاضر، تعیین اثربخشی معنویت درمانی مبتنی ­بر مهارت­ های ارتباطی، بر امنیت فرهنگی، قانون­ گریزی و سلامت روانی-اجتماعی جوانان است. این پژوهش از نوع نیمه­ تجربی و براساس طرح پیش ­آزمون، پس ­آزمون و گروه کنترل نابرابر است. جامعه آماری این پژوهش را کلیه دانشجویان پزشکی دانشگاه علوم پزشکی همدان تشکیل دادند که با استفاده از نمونه گیری دردسترس، ۳۰ نفر از آنان انتخاب شدند؛ از میان آنها نیز ۱۵ نفر در گروه کنترل و ۱۵ نفر دیگر نیز در گروه آزمایش به­ صورت تصادفی جای گرفتند. در این پژوهش، جهت جمع ­آوری داده­ ها از سه پرسشنامه امنیت فرهنگی سرمد و همکاران (۱۳۹۰)، سلامت روانی-اجتماعی ۱۴­سوالی کییز (۲۰۰۴) و پرسشنامه قانون گریزی عزیزی و پرتوی (۱۳۹۵) استفاده شد. داده ­ها با استفاده از شاخص های آمار توصیفی و استنباطی تحلیل کوواریانس چندمتغیری مورد تجزیه و تحلیل قرار گرفتند. یافته ­ها نشان داد که آموزش مذکور به گروه آزمایش در مرحله پس آزمون نسبت به گروه کنترل اثربخشی معناداری در سطح توان آماری ۹۹۹/۰ بر افزایش امنیت فرهنگی، کاهش قانون ­گریزی و افزایش سلامت روانی­-اجتماعی جوانان داشته است (۰۰۱/۰=P-Value). بنابراین، پس از اثر متغیر مستقل، یعنی معنویت درمانی نمره هر سه متغیر گروه آزمایش تغییر اساسی کرده و تفاوت آن با گروه کنترل معنی­ دار است.

کلیدواژه ها:

معنویت درمانی ، امنیت فرهنگی ، قانون گریزی ، سلامت روانی-اجتماعی