تاملی در سنخ شناسی خودآگاهی «انسان معلق در فضا»با تاکید بر مباحثات ابن سینا

ابن سینا در سیر تطور فکر فلسفی برای بازشناخت علم حضوری چه نقشی داشته است؟ روشن ترین مصداق علم حضوری، علم آدمی به ذات خود (خودآگاهی) است و ابن سینا این خودآگاهی را پایه استدلال خود برای اثبات نفس در برهان انسان معلق در فضا قرار داده است، اما این خودآگاهی چه نوع علمی است: حضوری است یا حصولی؟ سخنان ابن سینا در وصف این خودآگاهی گاه آن را علمی حضوری می نماید و گاه با حصولی بودن آن سازگار است. این پژوهش با روش توصیفی، تحلیلی، و انتقادی، به بررسی و تحلیل سخنان وی به ویژه در کتاب مباحثات که در آن به دفاع از برهان انسان معلق و پاسخگویی به پرسش های مربوط به خودآگاهی پرداخته اختصاص یافته و کوشش شده است ربط و نسبت خودآگاهی مورد نظر او با علم حضوری و اینکه آموزه های وی درباره خودآگاهی چه جایگاهی در پدیدآمدن تقسیم علم به حضوری و حصولی در فلسفه اسلامی دارد، روشن شود. نتیجه این پژوهش آن است که خودآگاهی موردنظر ابن سینا را باید علمی حضوری به شمار آورد، اگرچه وی خود چنین اصطلاحی را به کار نبرده و گاه آن را با اصطلاحات و مفاهیم مربوط به علوم حصولی تبیین کرده است و از این رو، می توان وی را آغازگر جلب توجه فیلسوفان به این سنخ از علم در تاریخ فلسفه اسلامی به شمار آورد.

کلیدواژه ها:

ابن سینا ، برهان انسان معلق در فضا ، خودآگاهی ، علم حضوری ، مباحثات